BIJPRATEN
In mijn vorige bericht op 16 juli 2013 was te lezen dat ik besloten had te stoppen met nieuwe berichten toe te voegen aan mijn blog. Dit omdat ik toen twee jaar geworden was en de grootste groei (fysiek en mentaal) van een hond in de eerste twee jaar van zijn leven plaatsvindt. (Voor nieuwe lezers: onder het stuk Groei 5, 160713 is te vinden hoe mijn blog in elkaar zit en zijn de verschillende hoofdstukjes en onderwerpen gerangschikt). In dat laatste bericht stond echter ook dat ik weer van me zou laten horen als er wat was wat ik de moeite waard vond om te vermelden. Daarover aan het eind van dit bericht meer! Eerst maar even bijkletsen.
We maken het goed. De meneer, mevrouw en ik. De weken vliegen voorbij, zo hoor ik ze regelmatig zeggen. Ik leef in het nu en heb een ander tijdsbesef als de meneer en mevrouw maar als zij dat zeggen zal het wel zo zijn.
Nog steeds volg ik met groot plezier de speurlessen. Soms speuren we met twee honden. Dat is niet elke keer het geval maar gewoon zoals het uitkomt. Het voordeel van speuren met twee honden is dat je meer mogelijkheden hebt. Om een voorbeeld te noemen. Eerst verstopt de begeleidster zich. Ik speur haar op. Waarna de meneer en ik ons ook verstoppen. De andere hond kan op die manier zowel de begeleidster als meteen er achter aan de meneer en mij opspeuren.
Nu is er laatst iets voorgevallen waardoor blijkt dat speuren niet alleen een fijne bezigheid is maar ook een nuttige. Want wat was het geval? Als je als hond een spoor gaat volgen van een mens dan is het handig om te weten welke persoon het betreft. Daarom krijgt de hond iets te ruiken wat toebehoort aan de op te sporen persoon. Dat kan de sleutelbos zijn, een zakdoek o.i.d. iets waar de geur van de betreffende mens aan zit. Laatst had de meneer zijn handschoen afgegeven zodat de andere hond daaraan kon ruiken en zo zou weten dat hij nadat hij de begeleidster had opgespoord door moest zoeken naar de meneer en mij. Op het moment dat de andere hond aan de handschoen van de meneer moest ruiken bleek de handschoen verloren; uit de jaszak gevallen! Ergens in het bos. Ergens achter ons. Maar waar? En toen bleek het nut van speuren. De mevrouw keek me aan en zei: 'Kwijt' en maakte het daarbij behorende gebaar. Mijn collega hond en ik, we volgden het spoor terug want wij weten dat als er iets kwijt is het 'achter' je ligt. Ik zal niet snel de blijdschap van de meneer vergeten toen ik aan kwam rennen met zijn handschoen. Want deze keer was het geen oefening maar was er echt iets verloren!
Tika, mijn zusje, zie ik gelukkig ook regelmatig. Afgelopen zomer konden we vaak bij elkaar buurten omdat zij en haar mensen roedel in onze omgeving op vakantie waren. Dat was een feestje. We zijn vaak bij elkaar geweest, hebben gezwommen, gewandeld, gespeeld. Tika en ik zijn voor vakanties!
In tollerland ben ik vaak te vinden. Het is toch wel één van mijn favoriete plekken om te zijn. Ik houd van de openheid, de vrijheid die ik daar ervaar. En vlakbij is ook een mooie plas water wat op z'n tijd niet verkeerd is.
 |
| Veel water in tollerland deze winter |
Een paar dagen geleden zei de meneer: 'Eindelijk, het begin is er!'. Ik spitste mijn oren want het ging over vuurwerk. Hij vertelde dat de burgemeesters van de grote vier steden een brief geschreven hebben naar de minister. Daarin stellen ze voor dat vuurwerk alleen nog afgestoken mag worden tussen 23.00 uur en 01.00 uur tijdens nieuwjaar en dat vuurwerk alleen de dag er voor verkocht mag worden. De meneer, mevrouw en ik hebben samen een dansje gemaakt. Want afgelopen Oud&Nieuw zijn wij naar een huisje in het bos getrokken om hier uit de vuurlinie te zijn. Ik kan best wandelen als er vuurwerk te horen is maar zo gauw ik binnen ben blaf ik de heleboel bij elkaar. Dat is uitermate vermoeiend en onze buren zijn daar ook niet blij mee. We zijn dan ook blij met dit initiatief en hopen dat men dit voorstel tot wet wil maken.
 |
In het huisje stond de hele dag de televisie aan, ook daar was de dagen voor Oud en Nieuw vuurwerk te horen. Op de bank hadden de meneer en mevrouw stoelen gelegd want er kwamen krassen op de bank door mijn nagels. Ik weet nu dat ik thuis op de bank mag maar in het vakantiehuisje niet.
|
 |
| huisje in het bos
De afgelopen twee weken ben ik druk doende geweest mijn voetballen voorraad aan te vullen. Mijn vorige bal was erg lek. Langs de oever van de rivier ben ik aan het jutten geweest. En ik heb goed gescoord! Twee ballen binnen tien dagen. Ze zijn precies goed. Een beetje lek zodat ik ze in mijn bek kan pakken maar we er ook nog mee kunnen voetballen. Ik heb er wat voor moeten doen. Ze lagen op plekken langs de rivier waar mensen niet kunnen komen. Maar goed, ik zwem daar rustig naar toe en breng dan de bal aan wal.
|
De mevrouw is heel erg blij! En wel hierom. Ze had vanaf dag één gruwelijk de pest aan mijn bench, al geeft ze toe dat het ding zijn nut heeft bewezen om mij mijn verplichte rust te geven toen ik jong en druk was. Toen ze dachten dat ik er aan toe was hebben ze een kussen voor me gekocht. Ik vond dat niks. Een gewone mand, dat vond ik ook niks. Ik vond het prettig in mijn bench en zo stond 'de kooi' zoals de mevrouw het noemde daar te staan. Tot afgelopen weekend. Ineens had ze bedacht dat een houten hondenbank/mand op pootjes misschien dat gene was waar ik me wél in kon vinden. En daar had ze gelijk in. Sinds afgelopen zondag heb ik dus ook een mand, een mand van hout. Mijn vroegere knuffelbeesten gebruik ik als kussen en ik kan er geheel gestrekt in liggen. Ik slaap er heerlijk in!
Goed. Dan nu, na het bijpraten, de reden waarom ik weer achter de computer ben gaan zitten. Volgers van mijn blog kennen mijn geluidgevoeligheid en angst voor vrachtwagens. Net als bij mensen kunnen wij honden overprikkeld raken als we teveel impulsen krijgen. Dat uit zich in verschillend gedrag en het is dan zaak om tot rust te komen. De meneer en mevrouw hebben veel geleerd over de lichaamstaal van honden. Doordat ze kennis hebben van de signalen die wij honden uitzenden kunnen ze zien wanneer ik teveel impulsen heb gekregen en kunnen ze er voor zorgen dat ik even in de luwte wordt gehouden. Honden hebben een taal. Wij communiceren met elkaar en met de mensen om ons heen. Het had niet uitgemaakt als ik in China terecht was gekomen; ik communiceer met alle honden van de wereld op dezelfde wijze. Wij 'spreken' een internationale taal. Voor ons honden is het fijn als je eigenaar kennis heeft van onze taal. We begrijpen elkaar daardoor beter en krijgen een diepere band. De mevrouw legt het altijd zo uit aan mensen: heel veel honden heeft ze gekend en nooit heeft ze de signalen gezien, nu ze de signalen kent ziet ze ze overal. Bij honden die die bij ons komen, bij honden op straat en natuurlijk bij mij. Het is, zo zegt ze, alsof je anders leert kijken. En dan vertelt ze over afbeeldingen die de meeste mensen kennen. Op de afbeelding staan twee kandelaars maar als je 'anders' kijkt zie je de gezichten van twee kussende mensen. Het is dezelfde afbeelding en toch kun je de afbeelding op twee manieren bekijken. De meneer en mevrouw hebben anders leren kijken door kennis te maken met de lichaamstaal van honden en vinden het heel fascinerend.
 |
| Bjork als jonge hond.
Op de bovenstaande foto zie je mij staan met mijn linker voorpoot opgeheven. Ik geef hier een signaal af, ik gebruik mijn lichaamstaal. Ik communiceer. Nieuwsgierig geworden over wat ik 'zeg' als ik mijn poot zo houd?
In Nijmegen wordt op zondag 13 april 2014 een lezing over de lichaamstaal van honden gegeven door een internationaal veelgevraagd spreker, de pedagoog en hondgedragskundige Gerd Köhler. De lezing is in het Nederlands.
Graag tot een volgende keer! Ik ga naar buiten, genieten van de lente zon!
 |
