Het vorige stukje had als titel 'Het eind van het jaar nadert'. Wat we toen nog niet wisten was dat aan het eind van het jaar Lucky dood zou gaan. Vorige keer heb ik over haar verteld. Hoe ze de vriendin van Indy was op haar oppasadres. Lucky is veertien jaar geworden. Haar overlijden kwam plotseling. De meneer en mevrouw aldaar zijn ongelooflijk verdrietig. Alleen mensen die zelf honden hebben begrijpen hoe verdrietig mensen zijn als hun hondenkameraad dood gaat. Want dat is wat we voor de mensen zijn; kameraden. We delen hun verdriet, hun vreugde, hun leven. We zijn er. En als dan een hondenvriend wegvalt is het kaal, leeg.
En dat voelen niet alleen de mensen. Ook wij honden kennen rouw. De ene hond laat dat meer zien dan de andere.
Dit was wat Indy deed toen ze voor het eerst dit jaar bij haar oppasadresje kwam. Lucky was weg. Indy ging haar zoeken door het hele huis en vond haar niet. Indy was die dag heel stil. Ook toen ze 's avonds thuis kwam was ze heel timide en dat zijn we niet van haar gewend. Ook de dag erop bleef Indy in zichzelf gekeerd. Ze trok zich terug. En ze zat wel een uur in haar eentje onder de grote boom in de voortuin. Dat doet ze anders nooit. De mevrouw zei: 'Indy treurt om Lucky, ze weet het'.
Wij dieren zijn, anders dan sommigen denken, niet een soort voorwerpen. Wij hebben gevoelens. Sterker, de papegaai op het oppasadresje heeft vier dagen in een hoekje gezeten en weigerde te eten toen Lucky dood was. Iets om over na te denken, lijkt me.
 | |||||||
| Lucky vooraan op de foto |
Dag Lucky
--------------------------
Ondertussen is alweer bijna de eerste maand van het jaar om. We hebben koude dagen gehad. Heerlijk. Maar ook hele gladde. Ik moet inwendig erg lachen om het gestuntel van de mensen als het zo glad is. Ze kunnen er niks aan doen natuurlijk; ze hebben maar twee benen om op te staan en dat is anders dan die vier poten van ons.
Gisteren is Indy twee jaar geworden.
De dag ervoor wilde ze naar de kapper zodat ze er mooi bij zou lopen op haar verjaardag. Tja, meisjes...
Het is niet anders, het is een beetje een 'van de hak op de tak' stukje geworden. Ik sluit dit stukje af met iets heel aparts. Nee, niet met een wandelende tak, maar met een wandelend blad. Ik heb het zelf niet gezien, alleen op de foto. De mevrouw was helemaal enthousiast. Ze heeft het wandelend blad vastgehouden. "Zo mooi, zei ze, zo bijzonder." Het is een vrouwelijk wandelend blad. De mannetjes schijnen niet zoveel voor te stellen...
Wandelende bladeren; die insecten hebben we hier niet. Maar vandaag heb ik wel muggen zien dansen! Tot de volgende keer!
