We hadden het er natuurlijk wel eens over gehad; de meneer, de mevrouw en ik. Hoe het zou zijn een tweede hond in huis te hebben. Misschien, zo dachten we, zou het goed zijn een oudere hond te nemen want die zijn minder gewild dan jongere honden. Een herplaatser zou het worden maar de tijd was nog niet daar zo besloten we.
De goden beschikten anders. Veel honden zijn langs gekomen, honden in nood, maar steeds was er iets waardoor het er niet van kwam. Tot Beau in beeld kwam....
Het waarom kunnen we niet uitleggen, de dingen gaan zo als ze gaan. Beau woonde bij een familie die haar lief had. Helaas moest Beau door omstandigheden snel herplaatst worden. En zo kwam ze bij ons; vier maanden oud. 'We zitten weer in de luiers', hoor ik de mevrouw zeggen. 'Ze hangt in de heg', roept de meneer. En ik.... ik heb een pup aan mijn oren hangen. Een pup die op mijn matje in de keuken ligt, mijn speelgoed als het hare ziet, het lekkerste plaatsje op de bank inpikt.
Maar jaloers ben ik niet. De meneer noemt me een 'wijze hond'; een groter compliment kon hij me niet geven. Ze vinden me uitermate geduldig met Beau. In het begin toen ze lag te piepen kwam ik bij haar liggen waardoor ze rustig werd en in slaap viel en pas als ze diep in slaap was ging ik weg van haar slaapplek. Wij, volwassen honden, geven een pup veel ruimte tot ze zes maanden zijn. Vanaf dan grijpen we sneller in; het 'puppy paspoort' is dan verlopen. De mevrouw zegt dat ze gillend gek zou worden als ze de hele tijd iemand aan haar oren had hangen, in haar benen zou bijten, bovenop haar zou klimmen.... Ik niet, ik heb geduld en anders ga ik naar buiten en blijft Beau binnen. Wordt ze te druk dan krijgt ze verplichte rust.
Beau heette al Beau toen ze bij ons kwam. We hebben het zo gelaten. Soms krijgt een hond een andere naam als ze bij een andere eigenaar komen. Dat wordt gedaan bij honden die een naar verleden hebben. Een nieuwe naam maakt dat ze het verleden af kunnen sluiten. Bij Beau was dat niet nodig; ze heeft het goed gehad. Bjork en Beau dat klinkt wel aardig zo vonden we en dus blijft ze Beau heten.
'Het moeilijkst lijkt me wandelen met twee honden', zei de mevrouw. Zover is het nog niet. Beau mag maar kleine stukjes en gaat regelmatig zitten om de wereld te bezien. Ik heb meer beweging nodig. En dus lopen we als het kan met zijn vieren het avondrondje. Wordt het ochtendrondje achter elkaar gedaan en komt mijn oppas me deze eerste maand een paar keer in de week halen voor een wandeling van een uur zodat ik toch mijn beweging krijg en de mevrouw wat tijd alleen met Beau kan doorbrengen. Onze wandeltijden zullen vanzelf naar elkaar toe groeien als Beau ouder wordt.
Van te voren heb ik tegen de meneer en mevrouw gezegd dat als er hier een tweede hond zou komen te wonen het een hond moest zijn die op mij lijkt en dat ik een meisje wilde. Uiterlijk lijkt Beau totaal niet op me, ze is een Australian Labradoodle, maar volgens mij heeft ze net als ik een goede (speur) neus, vindt ze water aantrekkelijk, is ze gek op kinderen en sociaal.
Hoewel Beau nu ruim 2,5 week bij ons is lijkt het alsof het al veel langer is. Ik weet niet hoe dat komt. Waarschijnlijk omdat ze bij ons past. Het enige is dat ik af en toe gevloerd ben maar dat kan ik gelukkig snel inhalen want Beau is een pup en pups moeten heel veel slapen.
's Avonds als Beau al slaapt neem ik samen met de meneer en de mevrouw, voor we naar bed gaan, de dag door zoals we altijd deden. En wordt ik heerlijk geknuffeld want dat ben ik zo gewend en dat moet zo blijven.
Van een roedel van drie zijn we nu een roedel van vier. We zijn blij met Beau.
We noemen haar dan ook: 'Beautje cadeautje' !
