Verkennen 10

ODE AAN 'TOLLERLAND'


We reden naar ons geliefde Tollerland. Het mooie dijkengebied bij ons in de buurt. De meneer en mevrouw zijn het Tollerland gaan noemen omdat het anders zo moeilijk uitleggen is: zullen we gaan wandelen daar over het bruggetje en dan richting etc. etc.

Tollerland heeft ook met mij te maken. Het is de plek waar ik voor het eerst los liep. Er zijn sloten. Er is ruimte. Ik mag rennen wat ik wil. Er heerst rust, stilte en volgens de mevrouw is het een gebied van grote schoonheid. Zij is daar graag.

samen met mijn vriend Quinzi

Bjork, Quinzi, Balou en Ollie

 

We kwamen aanrijden. En troffen een verminkt landschap aan. De mevrouw werd van binnen helemaal verdrietig. Dat kon ik voelen.
'Hoe kunnen ze', zei ze zachtjes.
Om daarna te roepen 'De vuile .......' en toen werd ze heel erg kwaad. Ook dat kon ik voelen.
'Dit is geen uitdunnen meer, dit is kaalslag. Weg zijn ze de lieflijke laantjes.'

 

 

Ik keek eens om me heen. En ja, er waren dingen veranderd. Eerlijk gezegd was het voor mij wel leuk om de boel te verkennen. Dat snapte de mevrouw ook wel. Dat het voor mij anders was dan voor haar.

 

 

 

'Waarom maken ze toch altijd kapot wat van zichzelf zo mooi is', zei de mevrouw.
Een antwoord op die vraag kreeg ze er niet. Ook ik kan er geen antwoord op verzinnen.

De mevrouw zag me bezig tussen de gekapte bomen. En moest toen weer een beetje lachen.
Gewoon omdat ik plezier aan het maken was.

Afgelopen weekend waren we weer in Tollerland. Gelukkig kan ik melden dat ze de bomen niet verder afgezaagd hebben. 'Het zal een tijd duren', zei de mevrouw, 'maar de natuur is sterk en op een dag zal mijn favoriete laantje in haar oude glorie hersteld zijn!'
En toen lachte ze voluit.

Ik vind het fijn in vrijheid te kunnen lopen en rennen. Daarom deze 'Ode aan Tollerland'. Want ook al is er kaalslag gepleegd, we zullen er vaak te vinden zijn!

Bjork, 3 maanden

De Cursus 11

WIE ZOEKT, DIE VINDT

In 'De Cursus 10' vertelde ik dat ik terug zou komen op het feit dat ik tegenwoordig in plaats van één voorwerp te zoeken er nu drie moet zien te vinden.
Het gaat me aardig af. Leuk is het dat ik soms zelf mag kiezen welke voorwerpen verstopt zullen worden.
Dat gaat zo. De begeleidster legt vier of vijf voorwerpen op een rij. Ik snuffel er aan of neem ze in mijn bek. De drie voorwerpen waarbij ik duidelijk aangeef dat ze mijn belangstelling hebben gewekt worden dan verstopt.



Kiezen

 

De 'muis' vind ik altijd leuk om op te sporen. Van te voren ruik ik aan de voorwerpen die verstopt worden zodat ik weet  waar ik naar op zoek moet. 

Eerlijkheidshalve moet ik melden dat ik de drie voorwerpen wel altijd vind maar niet allemaal terugbreng. Soms neem ik ze een stukje mee om ze vervolgens te laten vallen maar eentje er van lever ik keurig in bij de meneer of mevrouw.
Tot! Vorige keer! Ik had besloten weer een stukje over speuren op mijn blog te zetten en dacht 'ik zal eens even een sterk staaltje laten zien'.
Ik koos drie voorwerpen om te verstoppen. Waaronder de door mij niet gewaarderde plastic sleutelbos; net als de meeste honden vind ik het geen prettig gevoel die in mijn bek te hebben.
De plastic sleutelbos is een voorloper van de mensen sleutelbos waaraan de sleutels hangen waarmee ze deuren open doen.
De boel werd verstopt. Ik vond de drie voorwerpen, verzamelde ze en legde ze bij elkaar. Toen bracht ik 'de muis' terug naar de meneer en de begeleidster. Vervolgens haalde ik, met een plaspauze tussendoor, de andere twee voorwerpen op en bracht ze ook terug.
De begeleidster was enthousiast. Dit was zelf nadenken, legde ze uit. Zonder enige opdracht had ik begrepen dat het gewaardeerd zou worden als ik alle drie de voorwerpen terugbracht.
Dit 'zelf denken' kost grote concentratie en dat is op mijn leeftijd nogal moeilijk. Maar ja, ik moest wat te vertellen hebben op het blog natuurlijk!

zoekende

gevonden!

Als ik mensentaal kon spreken had ik het wel uit kunnen leggen maar aangezien dat niet het geval is, was het de begeleidster die antwoord gaf op een vraag van de mevrouw. De mevrouw vroeg wat de moeilijkste en makkelijkste weersomstandigheden waren om in te speuren.

Speuren als het lang droog warm weer is geweest is moeilijk. Bij sneeuw eveneens. Harde wind ook. De beste conditie om in te speuren is als de grond enigszins vochtig is. Zoals in de herfst. Ik wed dat zelfs mensen dan heel veel geuren ruiken als ze door het bos lopen.

Speuren doe ik op de cursus maar ook zo op z'n tijd spontaan in mijn dagelijks leven. Soms vang ik een geurspoor wat grote interesse in mij opwekt. Zoals laatst toen ik met de meneer in de buurt van de hei aan het wandelen was. Iets prikkelde mijn neus. De meneer zag dat ik mijn neus in de speurstand zette (mijn blik richt zich dan naar binnen en er zwellen aders op over mijn snuit) en liet me begaan. Hij volgde me door het bos tot we onderstaande aantroffen.

We troffen het kinderhandschoentje aan zoals het hier op de foto staat, hangend aan een tak.
Tja, kinderen vind ik nou eenmaal leuk! Dus mocht iemand zijn handschoen kwijt zijn... ik breng je er graag naar toe!