Van Alles Wat 3

Even Bijpraten

 

Het voordeel van 'Van Alles Wat' is dat ik me niet aan één onderwerp hoef te houden en we zo op deze manier even kunnen bijpraten.

De Wijze Hond:
Laatst vroeg iemand me hoe het toch met de 'Wijze Hond' ging. Ik had melding gedaan van de zomer dat ze heel erg ziek was. En besefte door deze vraag dat ik daar niet meer op teruggekomen ben.
Nou, ik kan vertellen dat 'de Wijze Hond' weer beter is. En geloof me, daar zag het van de zomer niet naar uit. Ze is nog niet helemaal de oude maar wel zo goed als. Gelukkig!




de Wijze Hond

Kindervriend:
In ons land verbleef een tijdje een oude man. Dat schijnt hij elk jaar te doen. Ik heb hem niet persoonlijk ontmoet maar heb hem wel regelmatig langs zien varen over de rivier. Zijn boot, steeds een andere, was versierd met vele vlaggetjes. De meneer en de mevrouw vertelden me dat de oude man op zijn eigen verjaardag cadeautjes geeft aan kinderen. Dat vind ik zeer fideel van de oude man.
Net als ik, vind hij kinderen blijkbaar erg leuk.
Waarom ik kinderen zo leuk vind? Ze lijken op honden. Uiterlijk niet natuurlijk maar van binnen wel. Jonge kinderen kijken, net als wij honden, niet naar hoe iemand er uit ziet. Het maakt ons niet uit of iemand mooi of lelijk is. Wat voor beroep iemand heeft en of de persoon ziek of gezond is. Honden en kinderen kijken rechtstreeks naar iemands 'hart'. Wij voelen of het een goed leuk persoon is.
Ik speel graag met kinderen en zij spelen graag met mij.

Een Bijzondere wandeling:
Het was een zondagmiddag. 'Kijk', zei de mevrouw, 'er trekt nevel op uit de tuin. Dat heb ik niet vaak gezien. Laten we naar de rivier gaan.' Het was het eind van de middag. 's Ochtends had het veel geregend. Bij de rivier gekomen zagen de meneer, de mevrouw en ik de nevel overal opkomen. Vanuit de velden en ook de rivier begon te dampen. Ik weet niet wat schoonheid is. Ik heb wel gevoel voor sfeer. Wat me opviel was dat de mensen die we tegenkwamen allemaal 'stil' waren. Ze praatten niet veel met elkaar. De mensen keken. En voelden zich opgenomen in een spookjesachtige sfeer van een bijzondere schoonheid die stil maakt. Ik liep los. Dat mag daar niet. Soms zijn we burgelijk ongehoorzaam. Het was fijn vrij te lopen terwijl alle mensen die we tegenkwamen dezelfde rust uitstraalden. Overweldigd waren door de schoonheid van de natuur. De foto's geven een impressie, niet meer dan dat maar ze geven een idee van een bijzondere wandeling.

De Kapper:
Mijn vriend Quinzi was op bezoek. Hij zag er keurig uit. Hij vertelde me dat hij bij de trimster was geweest. Ik keek de meneer en mevrouw vragend aan. 'Nee', zeiden ze, 'jij hoeft niet naar de kapper al zijn er misschien wel Tollers die dat doen. Wij borstelen je. We halen de bossage/wildgroei achter je oren weg. We zorgen dat het haar tussen je pootjes geknipt wordt (het wordt weer eens tijd). Af en toe plukken we de dode haren op je oren maar niet te vaak want we vinden dat je er dan erg braaf uit ziet; 'on Bjorks'. Quinzi heeft een andere vacht. Hij moet geplukt worden. Jij hebt gewoon de kapper aan huis.'  Tja....

Quinzi

'Bjork waar ben je?'
'In de huiskamer'
'Wat ben je aan het doen?'
'Gewoon, plezier aan het maken!'

De eerste sneeuw...

Kerst inkopen

 

 

 

Omdat we sinds de zomervakantie nog maar 2 x per maand iets op het blog zetten (op de 1ste en rond de 15de van de maand) wil ik mijn volgers, al is het nog een beetje vroeg, alvast fijne feestdagen wensen en alle goeds voor het komend jaar. Mede namens de meneer en de mevrouw.
                                                                                                      BJORK

De Cursus 10

DE ROLLEN ZIJN OMGEDRAAID

Misschien is de titel van dit stukje 'de rollen zijn omgedraaid' wat verwarrend. Ik zal het even uitleggen. Want ik heb na zitten te denken. Toen ik als pup bij de meneer en de mevrouw kwam wonen was alles nieuw voor me. De mensen, het huis, de tuin, de geuren, alles. Je kunt als hond dan twee dingen doen. Of je besluit de mensen waar je bij woont te vertrouwen en er van uit te gaan dat ze het beste met je voor hebben óf je vertrouwt ze niet. Ik besloot het eerste te doen en op de meneer en de mevrouw te vertrouwen. Ik ging en ga waar zij gaan.

Nu ik bij het speuren verder ben zijn 'de rollen omgedraaid'. Niet dat de meneer en mevrouw zich in het bos voortbewegen met de neus aan de grond, nee dat niet. Maar wat is het geval... De afstanden worden groter en groter. Hadden de meneer en de mevrouw voor de zomer nog wel enigszins het idee waar de begeleidster verstopt zat, nu weten ze dat niet meer. En dus ben ik degene op wie ze moeten vertrouwen. Zonder mij zouden ze verdwalen, mogelijk het bos niet meer uitkomen. Nee, dat is wat overdreven maar ik weet zeker dat ze de begeleidster niet zouden vinden zonder mijn hulp! Het is een fijn gevoel dat de meneer en de mevrouw bij het speuren volledig vertrouwen op mij en mijn neus.
Dat ze weten dat ik ze breng naar de plek waar de begeleidster verstopt zit. Een hond heeft graag een taak en ik zie dit als de mijne.

taak volbracht: de begeleidster is opgespoord

Zoals gezegd, de afstanden worden groter en groter. Dwars door het bos. Laatst heb ik iets gedaan wat heel goed was volgens de begeleidster. Zij snapt en weet veel meer dan de meneer en de mevrouw. In ieder geval wat speuren betreft.
Laat ik het zo zeggen. De meneer en de mevrouw vinden het al geweldig dat ik de begeleidster überhaupt vind. Maar soms vertelt de begeleidster dan nog wat meer waardoor de meneer en mevrouw het helemaal geweldig vinden. Laatst volgde ik het spoor van de begeleidster en toen ik haar vond vertelde ze de meneer en mevrouw dat het heel knap was wat ik had gedaan. Er liepen daar namelijk drie ! sporen van de begeleidster. Het eerste spoor toen we van de auto het bos in liepen, een tweede spoor toen we een pad nog een keer gekruisd hadden en het derde spoor dat ik moest volgen om haar te vinden toen ze zich verstopt had.
Voor mij was het logisch, ik had het meest 'verse' meest recente spoor genomen. 'Wonderbaarlijk', hoorde ik de mevrouw zeggen, 'wij denken daar helemaal niet over na dat er oude en nieuwe sporen door elkaar kunnen lopen en dat Bjork dan uit zichzelf weet dat hij het meest recente spoor moet volgen...ik vind het ongelooflijk.'

opperste concentratie

Hieronder foto's van de Treat Tree. De begeleidster versiert dan een omgevallen boom met lekkers. Ik zet mijn neus in en word snel beloond. Ik moet er wel wat voor doen natuurlijk. Het wachten/blijven voor ik aan een opdracht mag beginnen gaat me steeds beter af. Ik leer zelfcontrole.

Boomstammen op:

En boomstammen af:

Was het voor de zomer nog zo dat ik bij een Zoek Opdracht één voorwerp moest vinden, nu zijn dat er drie. Maar daar vertel ik een andere keer meer over!

Tika, mijn zusje 4

WEER ZIEN

Bjork

 

En opeens was ze er weer. Tika, mijn zusje. Ik kan nog steeds zusje zeggen omdat ze net iets kleiner is dan ik. En verfijnder. Een echte dame. Met puberstreken... net als ik...
Eerlijk  gezegd had ik me wat zorgen gemaakt. We waren laatst iemand tegengekomen met een meisjes toller. Dit teefje was even groot als ik. De persoon die bij het teefje hoorde vond me klein voor een reu. Of eigenlijk zei ze 'Ik ken veel grotere reuen'.
Ik kreeg het gevoel dat ik een 'onderdeurtje' was. Wat op zichzelf helemaal niet erg is volgens de meneer en mevrouw, als je maar 'groot van geest' bent. Wat dat dan ook moge zijn.

Bjork

Omdat we niet zo veel tollers kennen hebben we weinig te vergelijken. De enige reu die we wel eens ontmoeten is kleiner dan ik (mijn schofthoogte is 52 centimeter) en een teefje dat veel kleiner is dan ik ben. En nu hou ik er over op want ik ben wie ik ben en dat is dat. Punt.

 

 

Tika dus. Ze kwam en had haar familie meegebracht, ze waren op terugtocht naar België. Het was een heel fijn weerzien. Met allemaal. Jammer dat de meneer er niet bij was maar dat zal voor een andere keer zijn.

links Bjork, rechts Tika

Tika en ik zagen elkaar en waren direct aan het spelen. Alsof er geen half jaar tussen onze vorige ontmoeting zat. Alsof we niet ouder en gegroeid waren. We lijken nog steeds op elkaar maar het verschil tussen reu en teefje is goed te zien, volgens de mensen. Dat interesseert me eigenlijk allemaal niet, wat van belang is is dat we het goed kunnen vinden met elkaar en lekker hebben gespeeld.

links Bjork, rechts Tika

Ook zijn we op een gegeven moment weer aan het 'praten' geslagen. Hele verhalen houden we en de mensen vinden dat zo raar. We kakelen er op los. We praten volgens de mevrouw op een geluidsniveau alsof we in een kroeg zitten, alsof we de boel moeten overstemmen. Wat misschien wel waar is, het ging steeds harder qua geluid. Natuurlijk vroegen de mensen zich weer af waar we het over hadden en natuurlijk zeg ik dat lekker niet. Een mens, en ook een hond, heeft recht op geheimen. Zo denk ik er tenminste over.

links Bjork, rechts Tika

Tika is leuk. Het is fijn dat we nog deel uitmaken van elkaars leven.

links Bjork, rechts Tika

 

 

 

 

De foto's van Tika en mij samen zijn gemaakt door de mevrouw van Tika.
Meer lezen over Tika's vakantie: http://www.tollertika.blogspot.com/

links Bjork, rechts Tika

Sinds Tika geweest is heb ik geen last meer van 'het onderdeurtje gevoel'. Eerlijk gezegd heb ik de indruk dat Tika me nogal stoer vond!

Bjork 'de stoere'

Verkennen 8

HEERLIJK HERFST

 

 

 

 

Toen het in de zomer een paar dagen verzengend heet was hoorde ik de mevrouw soms ineens zeggen:

"De herfst zal schitterend zijn" (naar de titel van een boek van

Jan Siebelink).  Er was een groot verlangen naar herfst in haar.

De meneer en ik houden ook van de herfst. Dus we genieten volop. Dit is ons seizoen!

 

 

 

 

 

 

 

 

'Voel je het Bjork', zei de mevrouw, 'het getintel in de lucht'.

 'Zie je de klaarheid van het licht'.

Ja, ik zie, voel en ruik het. Maar soms zie je ook helemaal niks. Dan hangt er nevel over de rivier en af en toe dichte mist. Geluiden worden dan gedempt en stilte overheerst.

 

 

 

 

We rennen door bladeren. We maken de tuin winterklaar.

Ze hadden gedacht dat ik een bladblazer eng zou vinden.

Niets is minder waar. Ik heb er evenveel plezier mee als met de maaimachine. Het ding blaast me van de sokken en ik vind dat lekker!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het is een herfst die zowel heel zonnig is als heel koud. Maandag 22 oktober stonden we op de hei met 20 graden celcius en zaterdagochtend de 27ste liep ik met min 3 graden met de mevrouw langs de rivier.

 

 

 

 

  

 

 

 

Ook in mijn geliefde Tollerland is de herfst nu te zien.

De bomen kleuren licht en verliezen blad.

Charlotte, mijn mensenvriendinnetje, was meegegaan met de meneer en mij en daarom hadden we de frisbee meegenomen.

Als ik met de meneer en mevrouw ben wandelen we daar. Met Charlotte heb ik lekker gespeeld.

 

 

 

Charlotte gooit de frisbee

 

 

 

 

Ik haal hem op...

 

 

 

Tot ik er moe van ben...

 

 

Ik heb geboft. Mijn dorp wordt omringd door hei, water en bos.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In ons bijkeukentje hangt op het prikbord een kaartje met wijsheden over het leven.

Tenminste, het zijn wijsheden die de mevrouw aanspreken.

Dit is er één van:

 

                                            ' Rake a big pile of leaves every fall

                               and jump in it with someone you love'

 

 

 

 En dat is precies wat we doen. Ik kan het iedereen aanraden!