De reden waarom ik dit stukje schrijf is geen leuke reden. Maar ik ben aan de beterende hand hoor!
Wat was het geval. Het viel de mevrouw op dat ik niet meer rechts kauwde en een beetje raar een botje in mijn bek hield.
Dus... naar de dierenarts. Nu vind ik het daar altijd erg leuk dus dat was geen straf. De dierenarts keek in mijn bek maar kon niks vinden. Ik kreeg pijnstilling om te kijken of ik dan wel gewoon kauwde. Dat was niet het geval. Dus een paar dagen later weer terug. Toen bleek dat ik een kies gebroken had!
Afgelopen maandag ben ik in een kliniek geopereerd. Ook daar waren ze erg aardig voor me. De mevrouw had buikpijn en de meneer hoofdpijn; ik geloof dat ik kan concluderen dat ze veel van me houden en erg bezorgd waren. Ik werd onder narcose gebracht en mijn gebroken kies werd verwijderd. De kiezen van honden, zo leerden we, zitten anders verankerd dan bij mensen. Als bij mensen een kies er uit wordt gehaald ontstaat er, net als bij ons, ruimte. Mensen tanden en kiezen gaan dan wandelen of met een deftig woord 'migreren'. Ze verplaatsen zich. Bij ons, honden, is dat niet het geval. Onze wortels van tanden en kiezen zijn anders en dus blijft alles op zijn plaatst staan ondanks het ontstane gat. Het schijnt niet zo erg te zijn een kies te missen. Anders is het bij onze hoektanden. Die probeert men te behouden omdat onze tong anders naar buiten gaat hangen. Dat is vervelend en irriteert omdat de tong dan uitdroogt.
De meneer vroeg aan de dierenarts tandarts hoe de breuk was ontstaan. Het was niet gekomen door een stok. Die is te zacht. Waarschijnlijk is het gekomen door een bullenpees. Mijn favoriete botje.... maar ik heb de meneer en mevrouw horen zeggen dat die er hier niet meer in komen. Helaas!
De dierenarts tandarts legde het zo uit: een porseleinen kopje is heel sterk tot er een hard voorwerp op de verkeerde plek tegenaan tikt. Dan breekt het. En zo is het dus ook met mijn kies gegaan.
Hertengewei kreeg ik nooit. De meneer en mevrouw wisten dat daar vaak tandproblemen door ontstaan omdat dat zo ontzettend hard is. Waar de meneer en mevrouw wel van schrokken was dat de dierenarts tandarts vertelde dat hij gemiddeld 1 geval per week had zoals ik. En dat is behoorlijk veel. De enige leuke bijkomstigheid was dat mijn gebit goed is nagekeken en verder perfect in orde was.
Goed. Ik mag alleen zacht voedsel. Mijn brokken moeten een half uur weken voor ik ze mag eten (niet lekker). Ik mag pas over twee weken weer iets van een kauwstaafje of iets dergelijks. Ik mag niet alleen in de tuin omdat ik dan op een takje kan gaan knagen en de wond opengaat. Ik mis het knagen wel. Als wij honden aan iets knagen komt er een stofje vrij in onze hersenen waardoor we ons ontspannen voelen. Maar ze verwennen me wel hoor. Stukjes vis, kip, zachte beloningssnoepjes, reepjes omelet; dat soort dingen.
Ruim een week moet ik aangelijnd uitgelaten worden. En dus hangt er aan mijn lijn een geel lint. Hoewel bijna niemand weet wat het betekent wisten de meneer en mevrouw het wel. Als je een hond ziet met een geel lint aan zijn lijn is dat een teken. Een teken dat de hond ruimte nodig heeft. Dat kan zijn door bijvoorbeeld een operatie, zoals in mijn geval, of bijvoorbeeld omdat de hond bang is voor andere honden. Een geel lint betekent afstand houden en je hond niet in de buurt van de 'gele' hond laten komen. In het buitenland is dit een bekend iets. Hier waar ik woon niet. Dus leggen de meneer en mevrouw het uit aan mensen. Sommige vinden het raar en andere zeggen 'Wat een goed idee'.
Het is daarom dat ik dit stukje schrijf. Ook uw hond kan op een bepaald moment ruimte nodig hebben dus hoe meer mensen er van weten hoe beter! Hoort zegt het voort! Dank!
