De cursus

Op 24 september zeiden de meneer en mevrouw: 'We gaan wat leuks doen!' Ik had geen idee wat dat leuks dan wel zou zijn, maar leuk werd het. We gingen met de auto. Eerst haalden we I. op die elf jaar is, haar ouders moesten werken dus zou ze bij ons zijn. We reden verder langs het water en kwamen bij een veld met een schuur. Er hingen allemaal geuren. De zon scheen. Ik liep het veld op en bleek bij de hondencursus te zijn. Het was geweldig. De cursusleidster kende ik al, ze was een keer bij ons thuis geweest omdat ik pas een week na de tweede enting het veld op mocht. De andere mensen en honden kende ik niet. We zijn met een klein groepje, de meneer en mevrouw hebben bewust voor kleinschaligheid gekozen. Meestal zijn we met vier of vijf honden (maximaal zes), allemaal pups.

24-09-2011

De andere honden en ik moesten allemaal oefeningen doen. Ik heb erg mijn best gedaan, met wisselend succes. Na de cursus was ik zo moe dat ik, met eet- en plaspauze, vier uur geslapen heb.
Mijn vriendje op de cursus is vanaf de eerste keer Mats, een kooikerhondje, hij is een paar weken ouder dan ik.

24-09-2011

De cursusleidster legt dingen uit. En doet het met ons voor. Dan moeten om de beurt de bazen het met hun hond na doen. De honden die niet aan de beurt zijn wachten en kijken naar de andere honden tot die hun oefening gedaan hebben. Altijd sluit de cursusleidster de les af met een speurspelletje. Wij mogen niet met elkaar spelen. Dat wil de cursusleidster niet omdat, zo zegt ze, de dominante honden bevestigd worden in hun dominatie en de onzekere hond zich steeds onzekerder gaat voelen. En dat wil ze voorkomen en daar zit natuurlijk wel wat in. (Wat niet wil zeggen dat Mats en ik niet even elkaar opzoeken.) Wij zijn op les om dingen te leren en spelen doen we ergens anders.

29-10-2011

Omdat de meneer moest werken ging de zus van de mevrouw mee, ze wilde wel eens zien waar ik les kreeg. De mevrouw was heel trots op me dat ik zomaar zonder problemen mee ging in een andere auto dan de onze omdat ik eerst zo de pest had in autorijden. De les was weer leuk en de afsluiting ook. De cursusleidster liep met me aan de lijn over het veld. Ineens stond ze stil en zei: 'O, kwijt!' Ik had er geen idee van wat ze kwijt  was maar het was duidelijk dat ze het rot vond dat ze het kwijt was. Ik ben het samen met haar gaan zoeken. We vonden het een paar passen terug van waar ze er achter kwam dat ze het verloren was. Het bleek een etui te zijn. Ze maakte het ritsje van het etui open en ik mocht het lekkers wat er in zat opeten omdat ik geholpen had het terug te vinden.
Toen ging ik met de mevrouw het veld over. Die zei ook opeens: 'O,o, kwijt!' En weer heb ik geholpen het etui te vinden. De mevrouw deed het open en ik mocht weer het lekkers hebben wat er in zat. (De cursusleidster hoorde ik zoiets zeggen van: let er op dat je altijd zelf het etui openmaakt, anders gaan ze er mee vandoor rennen en dit is iets wat ook met apporteren van pas komt. Het moet een stoffen etui zijn, dat horen ze niet vallen. Geen idee waar ze het over hadden). Wat ik me wel af vroeg was hoe het kon dat de cursusleidster en de mevrouw precies hetzelfde etui verloren en zo kort na elkaar terwijl ze nooit eerder tijdens de cursus iets verloren zijn...... Het was een geweldig leuke les en ik ben blij dat ik behulpzaam kon zijn!

29-10-2011

Balou

Omdat het goed voor me is om met andere honden te spelen, het best met vertrouwde honden, kwam Balou bij me op bezoek. Balou is de hond van het gezin van de zus van de mevrouw (is dit nog te volgen?).
Balou is lief met kinderen en ook met pups. Balou is een 'van alles wat hond', haar moeder is een kruising zwarte labrador en herder, haar vader een mix van nog meer verschillende honden.

25-09-2011 eerste ontmoeting

Ik denk dat ik wel kan zeggen dat Balou en ik snel vrienden zijn geworden. Toen ze ons naast elkaar zagen bleek dat Balou net als ik een witte bles op de kop heeft, wit aan haar poten en een wit puntje aan de staart. Ook onze vachtkleur is hetzelfde.

04-10-2011

Balou is een hond die moeilijk alleen kan zijn en hoogsensitief is en ook hoogintelligent. Dat is niet altijd fijn voor Balou. Een gedragskundige op hondengebied is daarachter gekomen. Balou heeft het in het begin heel moeilijk gehad en heeft dat soms nog met de wereld om haar heen. Maar het gaat steeds beter met haar. Want wat blijkt, daar kwam de gedragskundige achter, Balou is een geweldige speurhond (in het bos speuren naar mensen, sleutels, in de grond verstopte etuis dat soort dingen). En sinds Balou regelmatig speurt en dus geestelijk moe wordt is ze rustiger. Van lang en veel wandelen wordt Balou ook moe maar dat is anders, dat is een lichamelijke moeheid.
Balou kan keihard rennen daar ben ik wel achter gekomen en ze schijnt ook van heel hoge muren te springen, zover ben ik nog lang niet. Als we elkaar zien, we gaan de ene keer bij Balou op bezoek in de stad en de andere keer komt Balou bij mij thuis, zijn we blij. We spelen. Balou is geduldig met me maar als ik te ver ga corrigeert ze me.

04-10-2011

Doordat Balou speurt is de meneer vanaf dat ik hier ben ook met mij gaan 'speuren'. In het begin lagen brokjes op makkelijke plaatsen en wees hij ze aan als ik het ze niet kon vinden. Nu ik groter ben verstopt hij ze op veel moeilijkere plekken. Eén keer geeft hij het commando: zoek! en als ik alles gevonden heb dan zegt hij (en dan beweegt hij zijn handen op een bepaalde manier): klaar! Ik vind het erg leuk om te doen. De meneer en de mevrouw zeggen dat ik wel een stofzuiger lijk als ik er op af ga zo veel geluid komt er uit mijn neus. In de tuin gebruikt de meneer andere brokjes dan binnen, omdat het buiten moeilijker is heeft hij voor buiten sterker ruikende brokjes. Als de meneer niet thuis is dan speurt de mevrouw met mij. Gek, ze legt de brokjes vaak op andere plekken dan de meneer.

24-10-2011

Balou kan goed delen. Ik mocht zomaar aan een bot van haar liggen knauwen. Balou en ik schelen precies, op de dag af, anderhalf jaar. Ik ben blij dat ik een hondenvriend heb!

24-10-2011

De auto

De auto is een verhaal apart. Op mijn weg hier naar toe had ik er geen problemen mee maar daarna vond ik het erg vervelend om voorin op schoot te zitten. Ik beet en draaide en wentelde en zat geen seconde stil.
Wij hebben een oude auto, het schijnt een Mercedes te zijn van 20 jaar. Nu hadden de meneer en mevrouw bedacht, omdat het geen stationwagen is, om mij voortaan op de achterbank te laten.
Ze hebben een soort dekenachtig iets gekocht dat wordt vastgemaakt aan de hoofdsteunen van de voorstoelen en aan de achterkant van de bank. In het midden zit een rits zodat je de 'deken' deels terug kunt slaan zodat er ook iemand op de achterbank kan zitten.

We gingen een ritje maken om het uit te proberen. De meneer zat aan het stuur. De mevrouw achterin achter de meneer en ik naast de mevrouw. Omdat niemand mij kon zien voelde de mevrouw zich net de koningin die gereden werd. Het ging al wat beter maar het was niet helemaal je dat.

Als je de achterdeur van de auto opendoet zie je dus een soort halve 'koker' van stevige stof. Op die manier zou ik op de achterbank blijven en niet naar voren kunnen.
Mis! Waar de fabrikant geen rekening mee had gehouden toen hij er een rits in plaatste is dat Tollers, ook pups, erg handig zijn. In no time had ik de rits open en zat ik voorin tussen de meneer en de mevrouw. Ze waren erg streng. Maar ik voelde dat ze inwendig ontzettend zaten te lachen.

De keer erna zat ik met een speciaal riempje dat je in de 'gordelvasthouder' moest klikken achterin. De rits van de 'deken' hadden ze stevig vastgebonden. Ik zat nog wel een beetje te jammeren maar toen nam de meneer een verkeerde afslag. En werd het leuk! We hadden een gezellig muziekje op staan en we reden over allemaal landwegen vol gaten en plassen en de wind ruistte en ik kon het allemaal zien en horen want het luik in het dak stond open. We kregen steeds meer lol. Koeien zag ik en schapen en we hotsten en botsten door het landschap tot we weer op een gewone weg waren. De meneer en de mevrouw keken elkaar aan, weer sloegen ze zo'n landweg in. De auto stopte en we gingen wandelen. Wat er toen gebeurde... Ze maakten de riem los en ik liep vrij! Dat was geweldig: de geuren, het ruisen van de wind in de hoge hoge bomen, weilanden omringde het pad. Ik voelde de modder aan mijn poten zuigen. Ik liep en ik rende, dook in een plas en kon precies doen waar ik zin in had. Ik hield ze wel in de gaten hoor, ik lette op of ze niet te ver weg waren want ze liepen gewoon door. Op een bepaald moment riepen ze me. En ik kwam. We gingen terug naar huis met de auto. Sinds dit ritje vind ik autorijden geen probleem meer!

02-10-2011

Geluiden

'We noemen dit de dag van het geluid,' zei de mevrouw. Hoe het komt weet ze niet maar veel geluiden dienen zich aan. Geluiden die hier meestal niet te horen zijn. En ik reageer angstig op geluid. Dus goede oefendagen maar ik hoop vooral dat ik er ooit aan wen.
Stratenmakers die stenen slijpen, veel auto's en vrachtauto's door de straat, de vuilniswagen met een akelig piepje als hij achteruit rijdt. Tijdens een wandelingetje gakkende ganzen die overkwamen, de trein over de spoorbrug, boten. Fietsers met ratelende wielen, een skater. Een kettingzaag in de verte evenals een grasmaaier. Langdurig klokgelui bij de kerk in onze straat. Straaljagers, vliegtuigen en zelfs een deltavlieger, maar ook een helicopter. Ook toen ik 's avonds met de mevrouw ergens op bezoek was, was ik onrustig en schrok ik van elk nieuw geluid in dat huis, na een tijdje werd ik wat rustiger. Ik heb drie treetjes gelopen in de tuin daar.
De meneer en de mevrouw hebben gelezen dat pups tussen de 8e en 9e week erg gevoelig zijn. Daarom proberen ze de indrukken af te wisselen met stilte. Dat doen ze sowieso maar nu letten ze er extra op.
Gek, de ene dag vind ik de stofzuiger helemaal niet eng en de andere dag wel.

Wat wel leuk was was het oogsten van onze appels. Ik heb meegeholpen door er eentje op te eten. Ik rende er mee naar binnen maar ik mocht hem houden en heb hem in de tuin opgegeten. Een lekker Elstar appeltje. Heel veel appels hebben ze dit jaar. Overal waar ze naar toe gaan nemen ze appels voor de mensen mee.

Toen ik de volgende morgen opstond en ik de mevrouw aankeek begreep ze het meteen. Gelukkig. Ik had zin in een dagje helemaal niks doen! Luieren. En dat hebben we gedaan. Gewandeld op rustige momenten. Heel veel in de tuin gezeten. Lekker in de zon. Ik heb veel geslapen. Een prima dag wat mij betreft!

Huis en Tuin

'Wen er maar aan Bjork,' zei de mevrouw, 'de meneer houdt van klussen.' Ik was me rot geschrokken,  de gang ingedoken naar het meest donkere plekje. De mevrouw bleef gewoon in de keuken dus ben ik op een gegeven moment maar teruggegaan en ben tussen haar voeten zittend de boel eens gaan bekijken. De meneer maakte afschuwelijk veel herrie. Wat was het geval, de deur klemde en dat irriteerde hem mateloos. Hij was in de weer met een hamer, vijl en weet ik veel wat. Op een gegeven moment had hij de hele deur er uit! Langzaamaan durfde ik steeds wat dichterbij te komen en als het te eng werd dook ik weer tussen de voeten van de mevrouw. Uiteindelijk zat de deur er weer in en keerde de rust weer terug, gelukkig. Ik heb het niet zo op dat klussen, geloof ik.

De tuin is mijn paradijs. Ik ben er graag. Er is van alles te doen. En ook als er niks te doen is, is er van alles te zien en te horen. Soms staan we gewoon in de tuin te luisteren naar alle geluiden van de straat, de mensen, de vogels, de kippen. Ik zit dan te zitten en alles in me op te nemen.
We doen ook vaak spelletjes in de tuin. Met een bal. Ik ren me rot om het ding te pakken, mijn oren wapperen naar achteren, mijn lippen staan strak van de vaart die ik maak en heel vaak val ik over mijn eigen poten en maak een koprol. De grote kruidenbak is ook erg interessant. Oregano vind ik erg lekker en ook ruccola, al is dat geen kruid. Ineens verschenen er stenen om de kruidenbak heen. 'Wat ben je aan het doen' vroeg de meneer aan de mevrouw. 'Paddenstoelen' zei ze, 'en ik heb geen idee of ze giftig zijn dus 'bestraat' ik ze maar even.'

Ik neem niet de tijd om te eten. Ik heb het gevoel of iets van de 'fun' mis als ik aan het eten ben. Nu staat of de meneer of de mevrouw bij me als ik eet. En dat gaat veel beter, dan neem ik wel de tijd. Soms halen ze de bak weg als ik net lekker zit te smikkelen of ze gaan met de vingers door mijn voer. Geen idee waarom ze dat doen, maar ik blijf braaf wachten tot ik weer verder mag eten.

Pas de vijfde dag hadden we tijd om de achtertuin te ontdekken. Die is ook leuk en ze doen iets geks, de meneer en de mevrouw. Moestuinieren in bakken... Tja. De sla was lekker, die heb ik geproefd, ik zat in zo'n bak voor ze er erg in hadden. De grote bladeren waar spruitjes uit moeten komen heb ik maar laten staan, ze waren vervaarlijk hoog.
Toen we weer binnen waren en de buurman op bezoek was hoorde ik iets raars. Een zacht getik dat steeds harder werd. 'Regen', zei de mevrouw, 'dikke druppels regen.'

Dit zijn de kippen. Ze wonen hier tenslotte ook. Ze heten Suus en Fien. Het zijn Noord Hollandse Blauwen, de krielvorm. Toen ze jonger waren, vertelde de mevrouw me, en minder zwaar vlogen ze op je schoot en op je schouder. Bij de meneer trokken ze aan zijn krullen. Nu zijn ze te zwaar om hoog te vliegen. De meneer en de mevrouw hebben voor dit soort gekozen omdat het een oud Hollands ras is dat uit dreigt te sterven, al zie je ze de laatste tijd wel weer meer. Leuke bijkomstigheid, deze kippen leggen door in de winter. Minder dan in de zomer maar toch... Een paar keer per dag worden de kippen gevoerd. Dat komt omdat er een mussenkolonie van 24 stuks in de heg zit bij het kippenhok. En die mussen eten mee van het kippenvoer! Soms ga ik mee de kippen voeren en soms blijf ik binnen. Ik wacht dan en vind dat niet erg, tenminste nu nog niet...

dagen en nachten

Vijf nachten bleef de meneer in de kamer slapen. Drie nachten in het zicht en twee buiten mijn zicht, maar ik kon hem nog steeds horen gapen. Dat deden ze ook toen de meneer weer boven ging slapen. Dat kunnen ze goed hoor die twee, ik sukkelde steeds meteen in slaap en sliep zeven uur aan één stuk.
Zonder dat ik moest plassen.

We hadden een afspraak bij de dierenarts om kennis te maken. Maar ja, door dat oog kende ik het daar al. Ze hebben me gewogen, ontdekte een klein navelbreukje en vonden dat ik geweldige heupen had omdat ik op de grond ging liggen met mijn poten naar achter gestrekt. Ik lig vaak zo, ik vind dat lekker liggen.
Weer kreeg ik een smakelijk brokje. In de auto vind ik het vreselijk. Daar moeten ze wat op gaan verzinnen.

Een paar keer per dag heb ik wat de mevrouw noemt het 'gekke kwartier' en de meneer 'de gloeiende vijf minuten'. Ik sjees dan door het huis en de tuin tot het 'over' is. Soms zet ik het op een piepen, ze doen net of ze dat niet horen. En dan hou ik er maar mee op. Ik piep ook als ik mijn draai niet kan vinden, ik ben dan zo moe maar het lukt me niet om in één keer in slaap te vallen. Uiteindelijk eindig ik tussen de voeten van de mevrouw en doe een dutje.

Toen ik twee dagen hier was maakte ik wat bijzonders mee. Nou ja, ik maak bij voortduring bijzondere dingen mee want alles is nieuw voor me. Het huis, de tuin, de straat, de auto's en heel veel geluiden die ik niet ken, zoals boten. Het blijkt dat ik in een dorp aan de rivier woon.
Maar die avond maakte ik iets heel speciaals mee. We waren even bij vrienden in de straat op bezoek. Een half uurtje maar omdat er die dag opeens al bezoek thuis was gekomen. Op het moment dat we weggingen en we in de tuin van de vrienden stonden moest ik plassen. Ik plas en wat denk je... volgt er een aardbeving! De grond schudde, vogels vlogen uit de bomen en er was was een heel vreemd sissend en rommelend geluid in de aarde te horen. 'Dat kunnen we bij ons lijstje zetten' zei de mevrouw.
Ze heeft een lijst van internet afgedrukt waarop dingen staan waar ik kennis mee moet maken. Ze vraagt zich af hoe je bijvoorbeeld onweer op moet roepen maar goed. Bij die lijst is ook een stukje blanco. Daar kun je zelf dingen invullen. Daar staat nu: aardbeving.

verkennen

7 september 2011

We zijn het er over eens. De meneer, de mevrouw en ik. De eerste nacht is heel goed verlopen.

Mijn bench staat in de gang. Dat is geen goede plaats bij een gezin met kinderen omdat er dan de hele tijd van alles langs je heen loopt maar hier is het een prima plaats. Hij staat tussen de keuken en de huiskamer en ik heb zicht op de trap naar boven en naar de kelder. Die ze trouwens gebarricadeerd hebben omdat wij pups geen diepte zien en ik zo door de spijlen naar beneden kan vallen of naar boven kan klauteren.

De eerste nacht dus, de meneer had een matras in de kamer gelegd op ongeveer 3 meter van mij af. Ik kon hem zien. Nu hadden de meneer en de mevrouw gehoord en gelezen over 'kalmerende signalen'. Misschien moet ik dat even uitleggen. Wij honden spreken allemaal dezelfde taal. Of je me in China zet of in Finland, elke hond die ik tegenkom verstaat mij en ik versta hem of haar. Eén van de signalen, en de makkelijkste voor de mens om te herkennen, is gapen. Wij gapen als we slaap hebben maar wij gapen ook in situaties die we als stresvol ervaren. Wij gapen dan om onszelf te kalmeren of om een andere hond die gestrest is te kalmeren. Goed, de meneer en de mevrouw wisten hier dus van.

En hij hééft het op een gapen gezet de meneer! Heel overdreven en met geluid erbij. Drie keer gapen en ik viel om en sliep. 's Nachts ben ik één keer wakker geweest. Weer ging hij als een gek gapen en weer was ik zo vertrokken. De mevrouw? die lag wakker boven, bang dat de meneer het niet zou horen als ik zou piepen...

Verder is de dag omgegaan met verkennen van het huis en de tuin die erg groot is. Volop mogelijkheden biedt die tuin tot graven, ravotten, planten waar je in kunt happen (of niet als ze giftig zijn en de mevrouw me weer eens uit de heg of een bloem trekt). Er wonen hier nog twee dieren. Het schijnen kippen te zijn. Ik vind er niet veel aan en andersom is dat ook het geval. Misschien dat dat nog verandert maar momenteel heb ik belangrijker zaken aan mijn hoofd!

De mevrouw fluistert in mijn oor dat ze haar best zal doen me een goed leven te geven. Maar dat ze ongetwijfeld fouten zal maken omdat ze nu eenmaal menselijk is. En dat er altijd mensen zullen zijn die zullen zeggen: 'Je had het zus of zo moeten doen'. 'Dat is het stomme Bjork, als je al die boeken leest over met honden omgaan. De één zegt dit en de ander zegt dat. We zullen ons best doen en meer kunnen we niet doen. We zullen het goed hebben samen met ons drieën!'

Thuiskomen

6 september 2011

18 graden, wisselend bewolkt, veel wind (5-6)

Het pad is lang en kronkelig en dan sta ik voor een diep donkergroene voordeur.

De deur gaat open en ik stap mijn nieuwe leven binnen.

Maar laat ik me eerst even voorstellen: mijn naam is Bjork. Ik ben een toller. Of voluit gezegd een Nova Scotia Duck Tolling Retriever. Zeven weken en drie dagen oud ben ik.
Mijn stamboomnaam is: Alliance de la Vie Story from Sweden. Ik vind het een hele mooie naam. De stamboomnaam is samengesteld uit de naam van de kennel waar ik vandaan kom (Alliance de la Vie) en dat Zweden heeft te maken met het feit dat mijn vader daar geboren is.
Dat ik van verhalen vertellen hou zagen ze blijkbaar in mijn ogen.

De naam van mijn vader is: Digby Tollers Big Pine (Denver)
De naam van mijn moeder is: Alliance Yahzi from the Tollercove (Nola)

Mijn moeder Nola en ik. 
(foto: A.Nuijten-Vink)

Ik ben geboren op 16 juli 2011 in Roosendaal.

Behalve mijzelf bestond ons nest uit nog twee reutjes en drie teefjes. Vanaf dag 1 droeg ik een oranje bandje.

 

(bovenste foto: mijn broertjes en ik. onderste foto: mijn zusjes.

foto's: A. Nuijten-Vink)

De meneer en mevrouw waar ik ben komen wonen hebben voor mijn naam gekozen omdat mijn vader, zoals gezegd, uit Zweden komt. Zo kwamen ze op een Scandinavische naam. De betekenis van Bjork is ‘kleine beer’ en daar lijk ik ook wel een beetje op.

De rit naar mijn nieuwe thuis duurde ruim 1,5 uur. Gelukkig ben ik niet wagenziek geworden.
Toen ik over de drempel mijn nieuwe leven tegemoet stapte zag ik mijn bench al klaar staan. Ik heb het huis een beetje verkend, geplast en gepoept en toen ben ik in slaap gesukkeld.
Twee uur later maakte ik al kennis met de dierenarts. Mijn linkeroog zat helemaal dicht. De meneer dacht dat ik me gestoten had, de mevrouw dacht aan een insectenbeet. Waarschijnlijk was het het laatste. Bij de dierenarts heb ik een injectie tegen de zwelling gekregen. Ze waren daar erg aardig, ik kreeg een bijzonder lekker brokje.
In de loop van de avond ging mijn oog weer open. Het was een lange dag. We zijn op tijd naar bed gegaan.