De auto

De auto is een verhaal apart. Op mijn weg hier naar toe had ik er geen problemen mee maar daarna vond ik het erg vervelend om voorin op schoot te zitten. Ik beet en draaide en wentelde en zat geen seconde stil.
Wij hebben een oude auto, het schijnt een Mercedes te zijn van 20 jaar. Nu hadden de meneer en mevrouw bedacht, omdat het geen stationwagen is, om mij voortaan op de achterbank te laten.
Ze hebben een soort dekenachtig iets gekocht dat wordt vastgemaakt aan de hoofdsteunen van de voorstoelen en aan de achterkant van de bank. In het midden zit een rits zodat je de 'deken' deels terug kunt slaan zodat er ook iemand op de achterbank kan zitten.

We gingen een ritje maken om het uit te proberen. De meneer zat aan het stuur. De mevrouw achterin achter de meneer en ik naast de mevrouw. Omdat niemand mij kon zien voelde de mevrouw zich net de koningin die gereden werd. Het ging al wat beter maar het was niet helemaal je dat.

Als je de achterdeur van de auto opendoet zie je dus een soort halve 'koker' van stevige stof. Op die manier zou ik op de achterbank blijven en niet naar voren kunnen.
Mis! Waar de fabrikant geen rekening mee had gehouden toen hij er een rits in plaatste is dat Tollers, ook pups, erg handig zijn. In no time had ik de rits open en zat ik voorin tussen de meneer en de mevrouw. Ze waren erg streng. Maar ik voelde dat ze inwendig ontzettend zaten te lachen.

De keer erna zat ik met een speciaal riempje dat je in de 'gordelvasthouder' moest klikken achterin. De rits van de 'deken' hadden ze stevig vastgebonden. Ik zat nog wel een beetje te jammeren maar toen nam de meneer een verkeerde afslag. En werd het leuk! We hadden een gezellig muziekje op staan en we reden over allemaal landwegen vol gaten en plassen en de wind ruistte en ik kon het allemaal zien en horen want het luik in het dak stond open. We kregen steeds meer lol. Koeien zag ik en schapen en we hotsten en botsten door het landschap tot we weer op een gewone weg waren. De meneer en de mevrouw keken elkaar aan, weer sloegen ze zo'n landweg in. De auto stopte en we gingen wandelen. Wat er toen gebeurde... Ze maakten de riem los en ik liep vrij! Dat was geweldig: de geuren, het ruisen van de wind in de hoge hoge bomen, weilanden omringde het pad. Ik voelde de modder aan mijn poten zuigen. Ik liep en ik rende, dook in een plas en kon precies doen waar ik zin in had. Ik hield ze wel in de gaten hoor, ik lette op of ze niet te ver weg waren want ze liepen gewoon door. Op een bepaald moment riepen ze me. En ik kwam. We gingen terug naar huis met de auto. Sinds dit ritje vind ik autorijden geen probleem meer!

02-10-2011