HET IS WEER ZOVER.......
Hoewel de temperaturen anders doen vermoeden, vandaag was het hier de warmste 17 decemberdag ooit, weet ik dat het bijna weer zover is... De vervelende knallen en andere rot geluiden dienen zich aan. Al in oktober begon men weer met het afsteken van vuurwerk. Ik vind dat op zijn zachts gezegd niet leuk. En met mij vele honden niet. En ook steeds meer mensen niet, zo begreep ik uit wat de mevrouw vertelde.
Er schijnt een discussie op gang te zijn gekomen waaruit blijkt dat steeds meer mensen, met of zonder dieren als huisgenoten, er genoeg van krijgen. Het voortijdig geknal, de overlast, de rotzooi. En dat, zo zei de mevrouw me, is al heel wat. Het feit dat er over gepraat wordt; dat is anders dan een paar jaar geleden.
In de ons omringende landen mag er pas vuurwerk afgestoken worden op het moment dat het daadwerkelijk Nieuwjaar is. Waarom kan dat hier niet? En dat iedereen zich er dan aan houdt zoals in die landen ook gebeurt!
Dat is wat ik hoop voor de toekomst. Want twee uur geknal daar kunnen de meeste van ons wel weg mee. Het is de aanloop; steeds die onverwachte knallen die maken dat wij onrustig worden en steeds geluidgevoeliger.
Er is een nieuw initiatief ontstaan:
Daarnaast zou ik zeggen maak veelvuldig gebruik van het meldpunt vuurwerkoverlast als dat weer online is. Zo rond 20 december geloof ik. En wie weet wat de toekomst brengen zal.... Ik hoop in ieder geval dat de mensen meer rekening gaan houden met elkaar en met ons.
Ondertussen hebben Indy en ik ons geamuseerd met een hoofddeksel behorend tot de kerstman naar het schijnt.....
Graag wensen Indy, de meneer, de mevrouw en ik mijn lezers en hun honden alle goeds voor 2016!
We zullen zien wat er in het vat zit komend jaar!
ZOMAAR WAT
Dit is een 'Zomaar Wat' berichtje. Of een 'Van alles Wat' berichtje; zo zou je het ook kunnen noemen.
Indy is in hoogte zo'n beetje uitgegroeid en wordt op sommige momenten ook wat meer volwassen in gedrag. Let wel; op momenten! Ze is nog steeds een onstuimiger puber en woont nu ongeveer een half jaar bij ons.
Ze heeft ontdekt dat ze kan blaffen. Op sommige vlakken heeft ze meer lef dan ik. Ik kijk de kat uit de boom, zij stort zich er op. Zonder nadenken. Af en toe trekt ze me daarin mee. Lezers die dit blog al lang kennen weten dat ik een voorliefde heb voor theedoeken en papier. En laat Indy dat laatste nou ook aantrekkelijk vinden... Zo kwam het dat we een bepaalde reclame voor toiletpapier hebben nagespeeld. De meneer en mevrouw deden alsof ze het helemaal niet grappig vonden maar ondertussen zaten ze te stikken van de lach. Dat hadden Indy en ik heus wel door!
Indy kan dus blaffen heeft ze ontdekt. Soms staan we in het donker (de dagen zijn maar kort tenslotte) in de tuin en slaat ze aan. Meestal is het grote flauwekul en ga ik er niet op in. Soms heeft ze echter gelijk en laat ik mijn stem ook horen. Als ik dat doe gaat Indy snel achter me staan want het blijkt dan menens te zijn en blijkbaar ziet ze mij dan als haar held. Wat best een leuk gevoel is moet ik zeggen.
De kleurenpracht is verdwenen. We hebben gebruik gemaakt van afgevallen bladeren want daar kun je prima in speuren.
En nu is er geen blad meer aan de bomen te bekennen.
De meneer en mevrouw vragen me soms rekening met Indy te houden. Of beter met het stadium puberteit en ontdekken van de wereld waarin zij zit. Zo kwam vorige week Sinterklaas weer in ons dorp aan. Er gaat een hoop getoeter aan vooraf en ik blaf dan meestal. De mevrouw keek me na de eerste keer blaffen aan en vroeg, via haar vinger voor haar mond te houden, of ik stil wilde zijn i.v.m. met Indy. Ik heb me ingehouden en niet meer geblaft en dus blafte Indy ook niet naar Sinterklaas. Zo gaat dat blijkbaar met opvoeden....
Bepaalde zaken neemt ze van me over. Bijvoorbeeld dat ik niet naar boven ga en zij doet dat dus ook niet. Maar andere dingen krijg ik niet aan haar verstand gepeuterd. Om maar iets te noemen; dat ik niet de hele dag zin heb dat ze in mijn oren zit te likken.
Er zijn momenten dat we Indy achter het behang willen plakken en soms lachen we ons kapot om haar. De meneer zei: ' Indy zorgt er voor dat we niet vastroesten' en daar heeft hij wel een punt.
We zijn nogal gek op haar.
Indy en ik hebben een gezamenlijke activiteit. Nou ja, eigenlijk is het meer inactiviteit. Dan hangen we samen gezellig over de bank de wereld te bezien. Dat doen we meestal als we net wakker zijn. We moeten dan nog een beetje op gang komen....
Mijn andere uitkijkplek daar heeft ze niks aan. Ze is wat kleiner dan ik en ik kan net uit het raam kijken in de keuken. Zij niet, hoewel..... Zij verzint haar eigen oplossingen....
Fijn weekend gewenst. Mede namens de meneer, de mevrouw en Indy! We gaan brokjes eten!
HEERLIJK HERFST!
Van de week liepen we langs de rivier toen de mevrouw zei: "Ik zie de dag beginnen". En dat was waar. Vanuit het donker kwam er licht aan de einder. De maan in de vorm van een sikkel met daarboven een heldere ster was nog zichtbaar. Drie kraaien vlogen voor de maan langs en over de rivier hing, net als over de velden, nevel. Ik voelde dat de mevrouw diep gelukkig was.
De dagen worden korter, de nachten langer, de geuren en kleuren zijn anders; kortom het is herfst!
En wij vinden dat heerlijk. Ook Indy geniet. Ze kijkt naar bladeren die van de boom in de tuin vallen. Ze probeert ze te vangen en als dat lukt neemt ze ze mee naar binnen. Ik besefte opeens dat dit haar eerste herfst is.
We koesteren ons in de warmte van de middagzon op ons vaste plekje bij het kippenhok. De meneer en mevrouw zeggen dat ze boffen dat ze honden hebben die net zoals zij van de herfst houden en dan ook nog vacht kleuren hebben die met de herfst te maken hebben. Als de zon schijnt is de vacht van Indy kastanjebruin en die van mij van lijkt op kleurende bladeren en whisky. Bij de meneer en mevrouw kan ik uiterlijk niet echt iets bedenken wat met de herfst te maken heeft.... Tja. Bij hen is het vooral het gevoel zullen we maar zeggen.
Het licht is helder, de lucht tintelt en daar krijgen wij allemaal goede zin van. Als het op zijn tijd regent is het ook niet erg. En als het waait rennen we achter de gevallen bladeren aan.
Van de mooie dagen maken we volop gebruik. Zo hebben we vanmiddag in de tuin gespeurd. De mevrouw had de omgeving verrijkt. Dat betekent dat er in je tuin of je huiskamer iets veranderd is; je tuin of huiskamer ziet er anders uit dan normaal. Er liggen zaken die er anders niet liggen. Dit verrijken van de omgeving vraagt om nader onderzoek (want ja wij zijn nieuwsgierig) en dat doen wij vooral met onze neus als er tussen de spullen iets lekkers ligt. Dat hoeven maar heel kleine stukjes te zijn, net genoeg om onze neus te prikkelen. Indy begint er ook goed in te worden. Er wordt maar één keer 'zoek' gezegd en dan is het aan ons. We zetten onze neus in en gaan aan de gang. Wordt er vaker 'zoek' gezegd dan worden wij uit de concentratie gehaald en het is juist de bedoeling dat we heel geconcentreerd blijven want van speuren worden we op een prettige manier moe en ontspannen.
Indy na het speuren: moe maar voldaan.
Graag wensen Indy en ik iedereen een schitterende herfst toe!
Just having fun!
Ten eerste: Beau heeft een andere naam gekregen. Dat kwam omdat onze namen te veel op elkaar leken zo bleek in het 'dagelijks gebruik'. Ik reageerde ook als Beau bedoeld werd. De vraag was 'wat nu'. Omdat de meneer en mevrouw vaker tegen elkaar gezegd hebben dat Beau lichtvoetig en geluidloos loopt als een Indiaan heeft ze naar overleg haar nieuwe naam gekregen en wel: Indy.
Zowel ex Beau als ik zijn er mee in onze sas en ook de meneer en mevrouw zijn blij dat ze toch gekozen hebben voor een naamsverandering. Bjork en Indy klinkt goed zo vinden wij!
Ten tweede: Indy groeit als kool. Haar schofthoogte is nu 47 cm. Ik ben nog steeds 52 cm....
Ten derde: Indy zit in de puberteit. Dit uit zich in impulsief gedrag. Laatst waren de mevrouw en ik wandelen en Indy was thuis. Toen we weer thuis kwamen lag een speeltje op het matje in de keuken. Voor we weg gingen lag dat speeltje op de keukentafel. De mevrouw en ik konden niet anders dan concluderen dat Indy op de keukentafel klimt. Tja.
Behalve impulsief gedrag hoort bij de puberteit ook 'grenzen verkennen' op allerlei manieren. Persoonlijk vind ik dat ik een hond ben die goed luistert. De meneer en mevrouw beamen dat.
Bij Indy wisselt het nogal. Ze kan zich verliezen in iets waardoor er niks meer tot haar doordringt. Dat schijnt bij mij ook het geval te zijn geweest. Omdat de dingen zijn zoals ze zijn heb ik besloten me af en toe aan te sluiten bij Indy en minder goed te luisteren als de situatie dat vraagt. Zoals te zien is op onderstaand filmpje. Het was zo'n gave zondagochtend wandeling. Water, modder en klei; wat wil een hond nog meer! Ik wilde niet dat het op zou houden. Uiteindelijk ben wel gekomen natuurlijk...
BEAU IS OP ONTDEKKINGSREIS
Sinds Beau hier woont, een week of tien geloof ik, is mijn leven veranderd. Ik ontdek dingen in mezelf en de meneer en mevrouw doen dat ook; ze zeggen dat ze veel van me leren. Vooral over geduld hebben!
De mevrouw heeft me verzekerd dat ik als pup net zo idioot deed als Beau nu doet. Soms ligt ze wat te liggen om dan ineens als een kanonskogel door het huis te vliegen en bovenop mij te eindigen.
Impulsen; dat is waar het om draait bij pups en jonge honden. Beau is net zes maanden nu en haar puppy paspoort kwijt...
8 weken lang heb ik geduld betracht met haar. Ze mocht in me hangen en bijten in mijn poten, mijn rust verstoren etc. maar de dag voor ze een half jaar was heb ik voor het eerst ingegrepen. Het werd me te gortig. Ik heb lang een oogje dichtgeknepen maar die tijd is voorbij.
Ik corrigeer haar niet vaak en ik laat me ook niet verleiden te doen zoals zij doet; ik wil haar leren hoe een volwassen hond zich hoort te gedragen en haar zelfbeheersing bij brengen. En als ik te moe ben dan nemen de meneer en mevrouw het van me over; dan grijpen zij in als ze me te lang lastig valt. Zo stormde het hier laatst vreselijk. Beau en ik waren niet te houden. Resultaat: de mevrouw is op de gang gaan zitten. Beau zat achter het hekje en had de huiskamer tot haar beschikking en ik de keuken. Zo worden we op zijn tijd van elkaar gescheiden...
Met verbazing bezie ik hoe Beau de wereld aan het ontdekken is. Ik schijn het op precies dezelfde manier te hebben gedaan. Gek, ik kan me er niks van herinneren.... Wat is er zo interessant aan bloemen bijvoorbeeld?
Beau houdt net als ik van knuffelen, botjes knauwen of spelen met de bal.
Net als bij mij toen ik pup/jonge hond was laat de mevrouw als ze gaat koken Beau allerlei dingen zien en ruiken. We kennen de geur van kerrie en van knoflook etc.
En halen we spullen uit de moestuin dan mag Beau er aan ruiken en doet dan 'hap' en zo weet ze hoe bepaalde groente smaken. Net als ik is ze gek op komkommer en appel. Ik hoor de mevrouw vaker zeggen tegen mensen: 'Wil je een pup rustig krijgen, ga dan koken.' Daar heeft ze denk ik gelijk in. Net als ik vroeger vindt Beau het in de keuken reuze interessant. De kastjes en laatjes die opengaan en weer dicht, de geluiden van pannen, bestek en servies en natuurlijk alle geuren die er op te snuiven zijn als er gekookt wordt.
Ik ben blij dat de meneer en de mevrouw, nu Beau en ik met zijn twee zijn, toch dingen met ons apart ondernemen. Zo wandel ik op zijn tijd samen met mijn vriend Quinzi zonder Beau er bij, gewoon jongens onder elkaar je kent dat wel en blijf ik speuren, ook zonder Beau.
 |
| Quinzi en ik |
Beau is bijvoorbeeld naar de kapper geweest en ik niet. Ik dacht dat dat iets speciaals was voor meisjes maar dat schijnt het niet te zijn; het heeft te doen met haar vacht.
Overtollig haar bij mijn oren en tussen mijn voetzolen halen de meneer en mevrouw zelf bij mij weg.
 |
| Beau terug van de kapper |
We leren elkaar steeds beter kennen; de meneer, de mevrouw, Beau en ik!
