Sinds Beau hier woont, een week of tien geloof ik, is mijn leven veranderd. Ik ontdek dingen in mezelf en de meneer en mevrouw doen dat ook; ze zeggen dat ze veel van me leren. Vooral over geduld hebben!
De mevrouw heeft me verzekerd dat ik als pup net zo idioot deed als Beau nu doet. Soms ligt ze wat te liggen om dan ineens als een kanonskogel door het huis te vliegen en bovenop mij te eindigen.
Impulsen; dat is waar het om draait bij pups en jonge honden. Beau is net zes maanden nu en haar puppy paspoort kwijt...
8 weken lang heb ik geduld betracht met haar. Ze mocht in me hangen en bijten in mijn poten, mijn rust verstoren etc. maar de dag voor ze een half jaar was heb ik voor het eerst ingegrepen. Het werd me te gortig. Ik heb lang een oogje dichtgeknepen maar die tijd is voorbij.
Ik corrigeer haar niet vaak en ik laat me ook niet verleiden te doen zoals zij doet; ik wil haar leren hoe een volwassen hond zich hoort te gedragen en haar zelfbeheersing bij brengen. En als ik te moe ben dan nemen de meneer en mevrouw het van me over; dan grijpen zij in als ze me te lang lastig valt. Zo stormde het hier laatst vreselijk. Beau en ik waren niet te houden. Resultaat: de mevrouw is op de gang gaan zitten. Beau zat achter het hekje en had de huiskamer tot haar beschikking en ik de keuken. Zo worden we op zijn tijd van elkaar gescheiden...
Met verbazing bezie ik hoe Beau de wereld aan het ontdekken is. Ik schijn het op precies dezelfde manier te hebben gedaan. Gek, ik kan me er niks van herinneren.... Wat is er zo interessant aan bloemen bijvoorbeeld?
Beau houdt net als ik van knuffelen, botjes knauwen of spelen met de bal.
Net als bij mij toen ik pup/jonge hond was laat de mevrouw als ze gaat koken Beau allerlei dingen zien en ruiken. We kennen de geur van kerrie en van knoflook etc.
En halen we spullen uit de moestuin dan mag Beau er aan ruiken en doet dan 'hap' en zo weet ze hoe bepaalde groente smaken. Net als ik is ze gek op komkommer en appel. Ik hoor de mevrouw vaker zeggen tegen mensen: 'Wil je een pup rustig krijgen, ga dan koken.' Daar heeft ze denk ik gelijk in. Net als ik vroeger vindt Beau het in de keuken reuze interessant. De kastjes en laatjes die opengaan en weer dicht, de geluiden van pannen, bestek en servies en natuurlijk alle geuren die er op te snuiven zijn als er gekookt wordt.
Ik ben blij dat de meneer en de mevrouw, nu Beau en ik met zijn twee zijn, toch dingen met ons apart ondernemen. Zo wandel ik op zijn tijd samen met mijn vriend Quinzi zonder Beau er bij, gewoon jongens onder elkaar je kent dat wel en blijf ik speuren, ook zonder Beau.
 |
| Quinzi en ik |
Beau is bijvoorbeeld naar de kapper geweest en ik niet. Ik dacht dat dat iets speciaals was voor meisjes maar dat schijnt het niet te zijn; het heeft te doen met haar vacht.
Overtollig haar bij mijn oren en tussen mijn voetzolen halen de meneer en mevrouw zelf bij mij weg.
 |
| Beau terug van de kapper |
We leren elkaar steeds beter kennen; de meneer, de mevrouw, Beau en ik!
