Huis en Tuin 2

december 2011, tijdens een wandeling

'Hondenweer', mompelde de meneer laatst. Ik keek hem bevreemd aan. Het regende als een gek en door de harde wind kletterde het tegen de ramen. Omdat we aan de rivier zitten en de wind over de open vlakte komt kan het hier flink tekeer gaan.
'Gek eigenlijk', zei de mevrouw, 'je zegt ook een hondenleven, een hondenbaan, allemaal negatief gebruikt terwijl... En toen keek ze naar mij...

Mijn 'hondenleven' ziet er gelukkig niet beroerd uit. Slapen, beetje spelen, knuffelen, wandelen, oefeningetjes doen, eten, drinken etc. Wel voel ik me geroepen mijn steentje bij te dragen aan dit huishouden want ik ben de beroerdste niet en zo help ik waar ik kan mee in huis en tuin.

De tuin winterklaar maken:

oktober 2011

De vloer droogmaken, stofzuigen neem ik bijna geheel voor mijn rekening:

december 2011

De boodschappen uitpakken:

december 2011

december 2011

De meneer aanwijzingen geven hoe hij de zaken het best kan aanpakken:

december 2011

Momenteel hebben de mevrouw en ik een meningsverschil. Ik heb ontdekt dat het erg leuk is om bloembollen op te graven. Dat vindt ze niet zo erg geloof ik. Erger vindt ze het dat ik niet snap dat ik er niet van mag eten. Sommige bollen schijnen giftig te zijn. Ik hoorde haar tegen iemand zeggen: 'Ik kan toch geen honderden bloembollen uit gaan graven!'. Lijkt mij geen probeem, ik help wel... Maar tot mijn spijt staat er ineens gaas om mijn favoriete plek. Vandaar ons meningsverschil. Al moge het duidelijk zijn dat we allebei veel van onze tuin houden.

Tijdens de discussie

december 2011

Laatst, op een avond, liepen bij de mevrouw de tranen over de wangen. Van het lachen. Wat bleek, ze 'zapte' langs wat zenders maar zag niks op televisie wat haar interesseerde. Opeens kwam er iets in beeld wat mijn volledige aandacht trok. Er was een bal te zien, rennende mensen en af en toe hoorde ik een fluitsignaal. Rechtop op mijn kussen volgde ik het gebeuren. En de mevrouw maar lachen. De meneer kwam binnen en ze zei: 'Het is toch niet te geloven. We kijken nauwelijks televisie en hebben niets met voetbal, blijken we een hond te hebben die dat geweldig vindt... Ik heb zelfs met hem naar de nabeschouwingen zitten kijken!'

november 2011

Wat ik niet geloven kan is het volgende. Ik mag niet op de bank, ook al wil ik dat graag. Ik zit of lig dus op mijn kussen voor de bank. De mevrouw mag wel op de bank maar zit daar bijna nooit. Ze zit liever op een kussentje vóór de bank, op de grond! Wat voor mij gezellig is want ik eindig vaak bij haar op schoot met een botje, maar begrijpen... nee, begrijpen doe ik het niet!

eind december 2011

Groei 2

'Weet jij niks', zei de mevrouw tegen me, 'iets over groei, groter worden, dat soort dingen, een zinnige of onzinnige opmerking?'
Daar moest ik eens over nadenken. De mevrouw en ik kletsen heel wat af, inderdaad over zinnige en onzinnige dingen. Het enige wat ik haar kon vertellen over groei was dat het je overkomt.
Net zoals bij mij nu de tanden en kiezen mijn bek uit vallen en er nieuwe voor in de plaats gekomen zijn. Het gebeurt gewoon. Er is niks te willen. Het heeft met tijd te doen en het ritme van de natuur.
En dat is het wel zo'n beetje wat mij betreft.
Al wil ik wel even opmerken dat het uitrukken van stukken gras uit het gazon erg verlichtend werkt als je last hebt van het wisselen van je tanden en kiezen. Gewoon een flinke pol er uit trekken, er op kauwen en deels doorslikken, heerlijk! Voor de goede orde: als ik geen last heb van mijn tanden doe ik dit niet!
Hoe dan ook, mijn broertjes en zusjes en ik zijn 16 december 5 maanden geworden!
En zoals het hoort; dames gaan voor dus eerst foto's van mijn zusjes Kiwi en Tika en dan van mij.

(Doordat het de donkere dagen voor de kerst zijn staan we nogal vaak met 'rode ogen' op deze foto's; resultaat van het gebruik van de 'flits'.)


                                                                             KIWI

                                                                             TIKA



BJORK

Filmpje 3

Een jaar of zeven maar het kan ook negen zijn, de mevrouw is beter met woorden dan met getallen, kwam ze in een heemtuin elders een hond tegen. Een hond die ze meteen erg leuk vond. Nou kent de mevrouw heel wat hondenrassen maar dit soort was ze niet eerder tegengekomen. De mevrouw herkende er een retriever in en dacht aan een kruising. Maar omdat er mensen zijn die erg rasgevoelig zijn bracht ze haar vraag neutraal en zei: 'Wat een leuke hond heeft u, zo eentje heb ik nog nooit gezien.'(Dit horen wij overigens ook vaak.) De mensen vertelde haar dat het een Nova Scotia Duck

Tolling Retriever was.

Toen er hier sprake was van een hond was ze er trots op dat ze na zeven jaar (maar het kan dus ook negen jaar zijn) een deel van die lange, lange naam onthouden had. De meneer en de mevrouw waren in afwachting van mij en nooit meer na die eerste Toller had de mevrouw er eentje gezien.

Terwijl ze op mij zaten te wachten kwamen ze opeens Tollers tegen. Eentje ervan was Djezzie. Djezzie was nog klein toen de mevrouw hem ontmoette in de straat waar ik woon.

Toch een Toller in het dorp? Nee, het was een Toller die op bezoek was en dat vaker deed. Steeds sinds ik er ben heeft de mevrouw uitgekeken naar Djezzie. En wat denk je... Vandaag was het zover. Djezzie is bij me op bezoek geweest en we hebben meer dan lekker samen gespeeld!

Djezzie is 8 maanden oud.

Filmpje 2

Oké, we zijn er ons van bewust dat de kwaliteit van de filmpjes te wensen overlaat. Zie het maar als een impressie van een heerlijke en grappige zondagochtend wandeling. Eén keer eerder was ik hier geweest om kennis te maken met water. Ik zat toen aan de riem. De meneer en mevrouw zijn er sinds ik bij hun ben achtergekomen dat er bar weinig plaatsen zijn waar honden los mogen lopen, heel anders dan het 'vroeger' was. En dus laten zij mij soms, als er niemand in de buurt is, op die stukken toch los (hoe ze van mij ooit een welopgevoede hond willen maken terwijl ze zelf....). Goed. Het stroompje is niet breed maar de overkant er van is heel steil. Ik zag een twijgje drijven dat ik niet kon weerstaan en ging het water in (tot mijn kop). Ik kwam bij de overkant maar wist ineens niet meer hoe ik terug moest. De oever was te steil voor mij. De meneer besloot me te helpen. Wat de meneer niet wist was dat het water niet overal zo ondiep is. De meneer is nogal lang. Hij heeft ook erg grote voeten. Hij droeg laarzen met een brede schacht. Hij stapte het water in op een diepe plek en stond er tot zijn knieën in. De mevrouw moest verschikkelijk lachen. Want was het geval, twee weken eerder bij een meertje wilde zij een speelje van me pakken dat afdreef en ja, toen stond zij erbij zoals de meneer vandaag... Toen we naar de auto liepen hoorde ik nog water klotsen in de laarzen van de meneer. Ik kan geloof ik wel zeggen dat er veel van me gehouden wordt!

Als je op het filmpje een soort draaikolk en rare beelden ziet dan is dat het moment dat de meneer de diepte verkeerd inschatte! Hij lijkt wel een pup!

Tika, mijn zusje

Tika, 23-11-2011

Een paar weken geleden kwam de mevrouw enthousiast de trap afgerend. 'Moeten jullie nou toch eens horen', zei ze tegen de meneer en mij. 'Bjork, je zusje Tika heeft een reactie achter gelaten op je blog!'
En ja, dat vonden we alledrie heel bijzonder. In de weken die volgde dook Tika vaker op. Ze zette als het ware een spoor uit. En wij besloten dat spoor te volgen want we werden razend nieuwsgierig naar haar.
De vraag was hoe dit aan te pakken. Nou kreeg ik vorige week bij de cursus van de cursusleidster het compliment dat ik een goede speurder ben (ja, ja, weer met dat etui!) maar eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het de mevrouw was die het spoor oppikte. En wel door toedoen van het verenigingsblad. Ze herkende daarin de naam van de mevrouw van Tika. 'We schrijven een brief,' zei ze. Ik was het daar volledig mee eens, al wist ik niet wat een brief was.
De brief heb ik hoogstpersoonlijk samen met de mevrouw in de brievenbus gedaan. Dat is zo'n oranje ding met een gleuf er in. Als je daar wat in stopt, een brief weet ik nu, ratelt het. We staan daar wel vaker.
'Nu is het afwachten Bjork.' En hoewel Tika in een ander land woont (België) kregen we al heel snel een positieve reactie van haar. Met foto's!
'Wat lijken ze op elkaar', zeiden de meneer en mevrouw. Dat was al vroeg te zien (zie foto's onder het hoofdstukje 'Thuiskomen'). Maar nu nog hebben we op sommige foto's precies dezelfde uitdrukking.

Met dank aan de mevrouw van Tika en haar familie kan ik jullie foto's van de groei van Tika laten zien! Het is dan ook met trots en een snel kwispelende staart dat ik graag aan jullie voorstel: de lieve én mooie Tika. Mijn zusje!!!

10-09-2011

27-09-2011

08-10-2011

17-10-2011

23-10-2011

06-11-2011

03-11-2011

11-11-2011

Tika, 16-11-2011

Bjork, 20-11-2011

Filmpje

Afgelopen woensdag, 16 november, ben ik 4 maanden geworden. Daarom twee filmpjes zodat ik in bewegende beelden te zien ben. De meneer en ik zijn er vanmiddag lekker op uit geweest!

Groei

Deze foto hebben we gekozen omdat ik hier wel een hondje lijk uit een tekenfilm of een stripverhaal (12-11-2011)

Tegenwoordig zegt de mevrouw vaker tegen me: 'Hou daar nou eens mee op, daar ben je te groot voor'.
Ik ben het daar niet mee eens. Nog steeds hang ik graag in de gordijnen, trek ik reepjes van het behang, probeer ik regelmatig uit of ik het nog steeds kan op de bank zitten, al mag dat allemaal niet. Alleen met bijten hou ik een beetje rekening met ze. Dat is een stuk afgenomen. Bovendien als ik weer eens 'toesla' en de mevrouw 4x 'nee' heeft gezegd dan bevriest ze lijkt het wel. Ze keert zich van me af en staat stokstijf stil. En eerlijk gezegd is er dan niks meer aan en druip ik af en begin braaf te knauwen aan mijn bot.
De meneer en de mevrouw vinden de leeftijd die ik nu heb (bijna 4 maanden) leuker dan toen ik nog een hummeltje was. Ik was toen heel aandoenlijk zeggen ze, maar nu ben je 'iemand'. Je karakter komt meer naar voren, je begrijpt de dingen beter. Dat van dat beter begrijpen is misschien wel waar maar soms heb ik die vreselijke drang om de dingen helemaal niet te willen begrijpen en er dwars tegen in te gaan.
Ik ben nog steeds bang voor vrachtwagens maar niet meer voor lege blikjes die over de straat rollen.
En ik heb iets ontdekt de afgelopen week, de meneer en de mevrouw zeggen dat ik 'waaks' begin te worden. Van de week in de keuken hoorde ik iets en waar ik het vandaan haalde weet ik niet maar ik begon tegen dat geluid te grommen. De mevrouw keek uit het raam maar zag niks, al deed ze wel de keukendeur op het slot zag ik. Ook sloeg ik aan toen 's avonds voor mij onverwacht de bel ging. Nou dat vonden ze wel wat de meneer en de mevrouw. Ook vanmorgen weer, in de tuin zette ik het op een grommen toen aan de overkant een rolluik naar beneden ging. Ik zat te trillen, van de adrenaline denkt de mevrouw want als ik bang ben schiet ik tussen haar benen of ren het huis in. Ze vond die actie een beetje onzinnig zei ze, omdat ik dat luik al tientallen keren naar boven en naar beneden heb horen gaan. Misschien hebben ze wel gelijk, ik groei! Ik ben ook mijn tanden aan het wisselen.
Hieronder een overzichtje.

11-09-2011

11-09-2011

12-09-2011

22-09-2011

22-09-2011

27-09-2011

08-10-2011

08-10-2011

16-10-2011

Bjork 3 maanden, 16-10-2011

3 maanden, 16-10-2011

3 maanden, 16-10-2011

23-10-2011

05-11-2011

06-11-2011

En o, ja, dat wil ik eigenlijk nog wel even kwijt. Ik vind het ongelooflijk hoeveel mensen naar mijn blog kijken. Al meteen vanaf het begin. We zijn er eigenlijk mee begonnen voor vrienden en familie die verder weg wonen en foto's van me wilden zien. Maar er kijken mensen uit Nederland, België, Duitsland, Zwitserland, UK, USA, Finland, Zweden, Noorwegen, Denemarken, Rusland en Polen. Mensen uit landen waar wij Tollers voorkomen. De meneer en de mevrouw en ik hadden dat niet verwacht en vinden dat bijzonder. Dus deze keer, vanuit een mistig dorp aan de rivier een groet aan mijn 'volgers'! Lekker hé, herfst!