Coronatijd

 

Het is lang, lang geleden dat ik iets van me heb laten horen. Waarom nu dan wel weer een bericht? 

Het viel me ineens op dat mijn blog momenteel veel gelezen wordt. Het lijkt me dat dat te doen heeft met Corona. Corona; voor mensen heeft het een grote impact voor ons valt het reuze mee.

Opvallend is het natuurlijk dat mensen met een soort van 'muilkorf' lopen op drukke plaatsen en in bijv. winkels. De mevrouw dacht voor de mondkapjesplicht inging eens even te testen hoe Indy en ik er op zouden reageren. Dus liep ze door het huis met zo'n ding voor haar mond en neus. Wij reageerden niet. Misschien dat ik hierbij op moet merken dat de mevrouw vaker hoedjes draagt en bijv. met een handdoek om haar hoofd loopt als ze haar haren gewassen heeft. Wij zijn dus wel wat gewend, mensen zien er niet elke dag hetzelfde uit. Soms dragen ze een zonnebril dan weer niet etc. Daarnaast verandert de lichaamstaal van de persoon niet en ruiken ze precies hetzelfde als voor de mondkapjesplicht, dus nee een echte verandering is het voor ons niet.

Leuke bijkomstigheid van Corona is dat de meneer en mevrouw veel vaker thuis zijn. Dat vinden Indy en ik erg gezellig.  Vooral als we met zijn allen in de keuken zijn. Beetje koken, beetje kletsen. De meneer en mevrouw letten op dat we gewend blijven aan alleen zijn op zijn tijd. Dat doen ze bewust zodat we na de Coronatijd geen moeite krijgen met alleen thuis zijn. Want wij honden hechten erg aan tradities dus moeten we soms ook weer op het andere been/poot gezet worden zodat er geen nieuwe traditie ontstaat die onwenselijk is.

Nog een voordeel (al heeft dit ook een nadeel). Mensen blijven op afstand. Ik schat zo'n 1,5 meter. En dat betekent dat niet iedereen meer met je kan knuffelen en je kan aaien. Dat vind ik erg plezierig want al die vreemde mensen die me, hoewel goedbedoeld, willen aaien is eigenlijk maar raar. Ik bedoel, hoe zou u het vinden als een vreemde ineens uw haar ging strelen? Mensen denken er niet over na hoe dat voor honden is. Nou het is echt niet altijd leuk. Wij weten dondersgoed welke mensen we aardig vinden en welke niet. Zij die ik aardig vind mogen me aaien maar anderen nee, die niet. Het nadeel van het afstand houden is dat pups minder in aanraking komen met mensen buiten hun eigen mensenroedel. Ik hoorde de zus van de mevrouw vertellen over een ontmoeting met een man met een pup. De man vertelde dat de pup schuw aan het worden was t.o.v. vreemde mensen omdat mensen op afstand van elkaar staan te praten. De zus van de mevrouw is op de stoeprand gaan zitten en heeft daar een tijdje gezeten toen de pup (die aan een lange lijn zat) het ineens aandurfde naar haar toe te gaan. De zus heeft een tijdje met de pup gespeeld en de man was blij dat de pup een goede ervaring kreeg met een vreemde.

 

Nu ik dit schrijf (nou ja de mevrouw schrijft, ik dicteer) ligt er sneeuw! Een groter genoegen kun je me niet doen. Het tintelt in mijn lijf als ik de kou aan voel komen. Het zal wel te doen hebben dat wij Tollers uit Canada komen en een dubbele vacht hebben, het zal in mijn genen zitten. Sneeuw eet ik niet, wel ijs. En dat mag niet. Dus doe ik het stiekem als ze niet kijken. Liefst zat ik de hele dag in de tuin nu. Ik neem sneeuwbaden. Rol me alle kanten op in en door de sneeuw. Heerlijk! Ik voel me weer puber in plaats van een hond van bijna 10 jaar oud. Indy heeft ook lol, omdat de sneeuw zo hoog ligt maakt ze rare hoge sprongen of sjeest gewoon rechtdoor dwars door de sneeuw. Als we gewandeld hebben worden onze poten schoongemaakt met lauw water. Heel gedoe, we hebben er de pest aan maar het schijnt te doen te hebben met het feit dat er zout op de wegen ligt en als we onze poten aflikken we een zoutvergiftiging op kunnen lopen.

 

Indy is volgens de meneer en mevrouw het liefste hondje van de wereld. Ze heeft nog steeds moeite met andere honden (zet het dan gruwelijk op een blaffen, we generen ons kapot) maar ze krijgt ook vrienden. Zo hebben we laatst in Tollerland gelopen met 7 honden (waaronder Indy en ik) en dat ging goed. Ze gaat zien dat niet elke hond een gevaar is, dat er ook vriendelijke honden zijn. Ik ben er niet jaloers op hoor dat Indy de liefste hond ter wereld is. Want ik ben volgens de meneer en mevrouw de leukste hond ter wereld. Ik trek vaak mijn eigen plan terwijl Indy het liefst de hele dag wil knuffelen. Zo zie je maar weer. Geen hond is hetzelfde, net als geen mens hetzelfde is!