Het is lange tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen maar we zijn er nog!
Dit stukje schrijf ik om te laten weten dat sommige dingen die in het begin moeilijk waren zich kunnen keren. Mensen die mijn blog vanaf het begin hebben gelezen weten dat ik panisch was voor vrachtverkeer. Ik sleurde de meneer of mevrouw terug richting huis bij het zien van tractors, bouwmachines, vrachtwagens etc. Of ik bevroor en was niet meer van mijn plaats te krijgen.
De mevrouw trainde me door me in aanraking te brengen met vrachtverkeer maar dat werkte bij mij averechts. Wat ze toen gedaan hebben is me niet meer dwingen. Ik bepaalde. Maakte ik rechtsomkeer dan deden we dat. Bevroor ik dan bleven we staan. Zo kreeg ik de tijd om dat wat mij zo'n angst inboezemde van afstand te bestuderen. Ik begon te begrijpen hoe zwaar verkeer zich bewoog, wat voor geluid het maakt (die vreselijke piepjes en het remsysteem) dat duurde wel een aantal jaar. Maar langzaamaan kreeg ik vertrouwen. En liep ik langs vrachtwagens. Eerst kon ik er maar twee per week handelen later meer.
We zijn dan ook best trots dat we kunnen vertellen dat hoewel er al een half jaar een grote bouwput achter ons huis is en we de hele dag te maken hebben met herrie en graafmachines, vrachtwagen etc. ik er mee om kan gaan. Ik blaf niet, ik word niet nerveus. En dat hadden we vroeger echt niet gedacht!
Nog een verandering betreft de omgang tussen Indy en mij. De meneer en mevrouw hebben Indy en mij bijna twee jaar 80% van de tijd apart moeten houden. Indy was heel gestrest en stikjaloers en uitte dat door constant op mij te duiken en in mijn poten te happen. Ook die tijd is voorbij. Als de meneer en mevrouw weg zijn en 's nachts zetten ze ons apart maar de rest van de tijd bewegen we ons samen door het huis. We weten beter wat we aan elkaar hebben en Indy heeft ondertussen door dat er ook van haar veel gehouden wordt.
Tijd is belangrijk en niet alle dingen die spelen zullen veranderen maar veel kan ten goede keren!
