verkennen

7 september 2011

We zijn het er over eens. De meneer, de mevrouw en ik. De eerste nacht is heel goed verlopen.

Mijn bench staat in de gang. Dat is geen goede plaats bij een gezin met kinderen omdat er dan de hele tijd van alles langs je heen loopt maar hier is het een prima plaats. Hij staat tussen de keuken en de huiskamer en ik heb zicht op de trap naar boven en naar de kelder. Die ze trouwens gebarricadeerd hebben omdat wij pups geen diepte zien en ik zo door de spijlen naar beneden kan vallen of naar boven kan klauteren.

De eerste nacht dus, de meneer had een matras in de kamer gelegd op ongeveer 3 meter van mij af. Ik kon hem zien. Nu hadden de meneer en de mevrouw gehoord en gelezen over 'kalmerende signalen'. Misschien moet ik dat even uitleggen. Wij honden spreken allemaal dezelfde taal. Of je me in China zet of in Finland, elke hond die ik tegenkom verstaat mij en ik versta hem of haar. Eén van de signalen, en de makkelijkste voor de mens om te herkennen, is gapen. Wij gapen als we slaap hebben maar wij gapen ook in situaties die we als stresvol ervaren. Wij gapen dan om onszelf te kalmeren of om een andere hond die gestrest is te kalmeren. Goed, de meneer en de mevrouw wisten hier dus van.

En hij hééft het op een gapen gezet de meneer! Heel overdreven en met geluid erbij. Drie keer gapen en ik viel om en sliep. 's Nachts ben ik één keer wakker geweest. Weer ging hij als een gek gapen en weer was ik zo vertrokken. De mevrouw? die lag wakker boven, bang dat de meneer het niet zou horen als ik zou piepen...

Verder is de dag omgegaan met verkennen van het huis en de tuin die erg groot is. Volop mogelijkheden biedt die tuin tot graven, ravotten, planten waar je in kunt happen (of niet als ze giftig zijn en de mevrouw me weer eens uit de heg of een bloem trekt). Er wonen hier nog twee dieren. Het schijnen kippen te zijn. Ik vind er niet veel aan en andersom is dat ook het geval. Misschien dat dat nog verandert maar momenteel heb ik belangrijker zaken aan mijn hoofd!

De mevrouw fluistert in mijn oor dat ze haar best zal doen me een goed leven te geven. Maar dat ze ongetwijfeld fouten zal maken omdat ze nu eenmaal menselijk is. En dat er altijd mensen zullen zijn die zullen zeggen: 'Je had het zus of zo moeten doen'. 'Dat is het stomme Bjork, als je al die boeken leest over met honden omgaan. De één zegt dit en de ander zegt dat. We zullen ons best doen en meer kunnen we niet doen. We zullen het goed hebben samen met ons drieën!'