Huis en Tuin 2

december 2011, tijdens een wandeling

'Hondenweer', mompelde de meneer laatst. Ik keek hem bevreemd aan. Het regende als een gek en door de harde wind kletterde het tegen de ramen. Omdat we aan de rivier zitten en de wind over de open vlakte komt kan het hier flink tekeer gaan.
'Gek eigenlijk', zei de mevrouw, 'je zegt ook een hondenleven, een hondenbaan, allemaal negatief gebruikt terwijl... En toen keek ze naar mij...

Mijn 'hondenleven' ziet er gelukkig niet beroerd uit. Slapen, beetje spelen, knuffelen, wandelen, oefeningetjes doen, eten, drinken etc. Wel voel ik me geroepen mijn steentje bij te dragen aan dit huishouden want ik ben de beroerdste niet en zo help ik waar ik kan mee in huis en tuin.

De tuin winterklaar maken:

oktober 2011

De vloer droogmaken, stofzuigen neem ik bijna geheel voor mijn rekening:

december 2011

De boodschappen uitpakken:

december 2011

december 2011

De meneer aanwijzingen geven hoe hij de zaken het best kan aanpakken:

december 2011

Momenteel hebben de mevrouw en ik een meningsverschil. Ik heb ontdekt dat het erg leuk is om bloembollen op te graven. Dat vindt ze niet zo erg geloof ik. Erger vindt ze het dat ik niet snap dat ik er niet van mag eten. Sommige bollen schijnen giftig te zijn. Ik hoorde haar tegen iemand zeggen: 'Ik kan toch geen honderden bloembollen uit gaan graven!'. Lijkt mij geen probeem, ik help wel... Maar tot mijn spijt staat er ineens gaas om mijn favoriete plek. Vandaar ons meningsverschil. Al moge het duidelijk zijn dat we allebei veel van onze tuin houden.

Tijdens de discussie

december 2011

Laatst, op een avond, liepen bij de mevrouw de tranen over de wangen. Van het lachen. Wat bleek, ze 'zapte' langs wat zenders maar zag niks op televisie wat haar interesseerde. Opeens kwam er iets in beeld wat mijn volledige aandacht trok. Er was een bal te zien, rennende mensen en af en toe hoorde ik een fluitsignaal. Rechtop op mijn kussen volgde ik het gebeuren. En de mevrouw maar lachen. De meneer kwam binnen en ze zei: 'Het is toch niet te geloven. We kijken nauwelijks televisie en hebben niets met voetbal, blijken we een hond te hebben die dat geweldig vindt... Ik heb zelfs met hem naar de nabeschouwingen zitten kijken!'

november 2011

Wat ik niet geloven kan is het volgende. Ik mag niet op de bank, ook al wil ik dat graag. Ik zit of lig dus op mijn kussen voor de bank. De mevrouw mag wel op de bank maar zit daar bijna nooit. Ze zit liever op een kussentje vóór de bank, op de grond! Wat voor mij gezellig is want ik eindig vaak bij haar op schoot met een botje, maar begrijpen... nee, begrijpen doe ik het niet!

eind december 2011

Groei 2

'Weet jij niks', zei de mevrouw tegen me, 'iets over groei, groter worden, dat soort dingen, een zinnige of onzinnige opmerking?'
Daar moest ik eens over nadenken. De mevrouw en ik kletsen heel wat af, inderdaad over zinnige en onzinnige dingen. Het enige wat ik haar kon vertellen over groei was dat het je overkomt.
Net zoals bij mij nu de tanden en kiezen mijn bek uit vallen en er nieuwe voor in de plaats gekomen zijn. Het gebeurt gewoon. Er is niks te willen. Het heeft met tijd te doen en het ritme van de natuur.
En dat is het wel zo'n beetje wat mij betreft.
Al wil ik wel even opmerken dat het uitrukken van stukken gras uit het gazon erg verlichtend werkt als je last hebt van het wisselen van je tanden en kiezen. Gewoon een flinke pol er uit trekken, er op kauwen en deels doorslikken, heerlijk! Voor de goede orde: als ik geen last heb van mijn tanden doe ik dit niet!
Hoe dan ook, mijn broertjes en zusjes en ik zijn 16 december 5 maanden geworden!
En zoals het hoort; dames gaan voor dus eerst foto's van mijn zusjes Kiwi en Tika en dan van mij.

(Doordat het de donkere dagen voor de kerst zijn staan we nogal vaak met 'rode ogen' op deze foto's; resultaat van het gebruik van de 'flits'.)


                                                                             KIWI

                                                                             TIKA



BJORK

Filmpje 3

Een jaar of zeven maar het kan ook negen zijn, de mevrouw is beter met woorden dan met getallen, kwam ze in een heemtuin elders een hond tegen. Een hond die ze meteen erg leuk vond. Nou kent de mevrouw heel wat hondenrassen maar dit soort was ze niet eerder tegengekomen. De mevrouw herkende er een retriever in en dacht aan een kruising. Maar omdat er mensen zijn die erg rasgevoelig zijn bracht ze haar vraag neutraal en zei: 'Wat een leuke hond heeft u, zo eentje heb ik nog nooit gezien.'(Dit horen wij overigens ook vaak.) De mensen vertelde haar dat het een Nova Scotia Duck

Tolling Retriever was.

Toen er hier sprake was van een hond was ze er trots op dat ze na zeven jaar (maar het kan dus ook negen jaar zijn) een deel van die lange, lange naam onthouden had. De meneer en de mevrouw waren in afwachting van mij en nooit meer na die eerste Toller had de mevrouw er eentje gezien.

Terwijl ze op mij zaten te wachten kwamen ze opeens Tollers tegen. Eentje ervan was Djezzie. Djezzie was nog klein toen de mevrouw hem ontmoette in de straat waar ik woon.

Toch een Toller in het dorp? Nee, het was een Toller die op bezoek was en dat vaker deed. Steeds sinds ik er ben heeft de mevrouw uitgekeken naar Djezzie. En wat denk je... Vandaag was het zover. Djezzie is bij me op bezoek geweest en we hebben meer dan lekker samen gespeeld!

Djezzie is 8 maanden oud.

Filmpje 2

Oké, we zijn er ons van bewust dat de kwaliteit van de filmpjes te wensen overlaat. Zie het maar als een impressie van een heerlijke en grappige zondagochtend wandeling. Eén keer eerder was ik hier geweest om kennis te maken met water. Ik zat toen aan de riem. De meneer en mevrouw zijn er sinds ik bij hun ben achtergekomen dat er bar weinig plaatsen zijn waar honden los mogen lopen, heel anders dan het 'vroeger' was. En dus laten zij mij soms, als er niemand in de buurt is, op die stukken toch los (hoe ze van mij ooit een welopgevoede hond willen maken terwijl ze zelf....). Goed. Het stroompje is niet breed maar de overkant er van is heel steil. Ik zag een twijgje drijven dat ik niet kon weerstaan en ging het water in (tot mijn kop). Ik kwam bij de overkant maar wist ineens niet meer hoe ik terug moest. De oever was te steil voor mij. De meneer besloot me te helpen. Wat de meneer niet wist was dat het water niet overal zo ondiep is. De meneer is nogal lang. Hij heeft ook erg grote voeten. Hij droeg laarzen met een brede schacht. Hij stapte het water in op een diepe plek en stond er tot zijn knieën in. De mevrouw moest verschikkelijk lachen. Want was het geval, twee weken eerder bij een meertje wilde zij een speelje van me pakken dat afdreef en ja, toen stond zij erbij zoals de meneer vandaag... Toen we naar de auto liepen hoorde ik nog water klotsen in de laarzen van de meneer. Ik kan geloof ik wel zeggen dat er veel van me gehouden wordt!

Als je op het filmpje een soort draaikolk en rare beelden ziet dan is dat het moment dat de meneer de diepte verkeerd inschatte! Hij lijkt wel een pup!