vrijdag 4 mei 2012

De Cursus 6

WEDEROM SPEURWERK





'Begrijp jij hier iets van?', zei de mevrouw tegen de meneer. 'Hoe kan het dat een jonge hond van negen maanden zo hard werkt, zoveel doorzettingsvermogen toont, zo graag speurt?' 'Het kan niet dat brokje als beloning zijn, dat is al die moeite niet waard. Nee, het moet iets in zijn wezen zijn. Hoewel, hij zou ook het spoor kunnen volgen van een konijn of zo maar dat doet hij niet. Hij wacht tot hij de opdracht krijgt. Ik begrijp het niet.' En ze zakte wat achteruit in haar stoel en staarde in de verte.
We zaten in de auto. Op de terugweg van een speurles. Ik lag moe en voldaan op de achterbank naar haar te luisteren en dacht 'als ik je taal sprak en het uit zou kunnen leggen, zou je het nog niet begrijpen. Simpelweg omdat je geen hond bent.'


ontmoeting




Nu het langer licht is speuren we 's avonds. Deze keer in een ander bos, met steile heuvels en diepe dalen. Het was er erg mooi. Het was droog, een graad of 14. Aanwezig waren: de begeleidster, de Wijze Hond, de meneer, de mevrouw en de zus van de mevrouw die een cursus speuren (nosework and mantrailing) gevolgd heeft en zich daar meer in wil bekwamen, en ik.




De Wijze Hond en ik liepen los. We waren een eind van de mensen af. We waren bezig met hondendingen. De mevrouw riep me. Ik keek op, ze maakte het gebaar en riep: 'Kwijt.'
Ik ging door met waar ik mee bezig was.
De mevrouw vroeg de begeleidster of ze me nog een keer de opdracht moest geven. 'Nee, zei deze, een opdracht blijft ongeveer vijf minuten in het geheugen van een hond. Dit is een jonge hond, heb geduld.'
Nog voor de menselijke vijf minuten om waren rende ik de heuvel op, passeerde de mensen, liep het spoor terug en haalde op wat de mevrouw 'kwijt' was. (Ze is de laatste tijd overigens best vaak iets kwijt.) Vervolgens kreeg ik een 'zoekopdracht' die ik ook met goed resultaat heb vervuld.


Zoekopdracht vervuld



Toen deden we wat nieuws. Het heet ID tracking. Dat gaat zo. Twee mensen lopen vlak naast elkaar ergens naar toe, voor je uit. Hun geuren vermengen zich. Op een bepaald moment gaat de één naar links en de ander naar rechts zodat er twee sporen ontstaan.
De eerste keer kon ik de begeleidster en de Zus zien. Ik kreeg de sjaal te ruiken van de Zus en daarom volgde ik het spoor van de Zus en niet dat van de begeleidster. Omdat de Zus de Wijze Hond bij zich had vroegen de mensen zich af of ik het spoor van de Wijze Hond had gevolgd. Daarom deden ze deze opdracht na een tijdje nog een keer.
De Wijze Hond bleef bij de mevrouw. De meneer had mij aan de lijn en ik zag de Zus en de begeleidster vlak naast elkaar lopend uit mijn zicht verdwijnen.
De meneer liet me ruiken aan de sleutels van de Zus. En daar ging ik. De sporen liepen eerst gelijk op en splitsten zich toen. Ik volgde het spoor van de Zus en vond haar. De mensen hadden antwoord op hun vraag gekregen; ik volgde daadwerkelijk het spoor van de zus, net als vorige keer en niet dat van de Wijze Hond. Ondertussen waren we op het hoogste punt van het bos aangekomen. Met een prachtig uitzicht als beloning.






De laatste opdracht van die avond, of moet ik het een cadeautje noemen, heet de Treat Tree (snoepjes boom). Een grote omgevallen boom versierden de begeleidster en de Zus met lekkere dingen. Stukjes kaas, worst e.d. De Wijze Hond en ik mochten de traktaties gaan zoeken.











Dit was echt een leuke opdracht!! Alleen wist ik niet hoe ik op een omgevallen boom moest klimmen. De meneer heeft me een handje geholpen door me aan het beginpunt er op te zetten. En daar ging ik, voor het eerst in mijn leven liep ik over een boomstam op hoogte (ongeveer 1.20 meter).
'Hij is helemaal niet bang', hoorde ik de begeleidster zeggen. Nee, ik was niet bang, het was een uitdaging te balanceren over de boom en ondertussen de lekkere dingen te zoeken.
Van de boom af komen kon ik zelf. Dat was een kwestie van springen.


Op de boom:
Het laagste punt van de boom







Speuren naar lekkers







Hoewel een zeer onscherpe foto hebben we hem er toch opgezet omdat zelfs door de onscherpte heen te zien is dat ik het een glorieus moment vond om op het hoogste punt van de boom te staan





Wat mij betreft mag er vanaf nu in elke speurles een 'Treat Tree' worden opgenomen!!!








2 opmerkingen:

  1. Sisi en Annemiek4 mei 2012 om 23:44

    Bjork, Bjork, wat een prachtig verhaal weer ! Heerlijk om te lezen ! Je ben een echte speurhond, volgens mij zit het in je genen ;-) En die boom is wel heel leuk, ik vind ook dat ze daar voortaan mee af moeten sluiten hoor ;-)
    Dikke knuf voor jou en veel groetjes aan de mevrouw en meneer !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat goed van jouw Bjork. Het is jammer dat je zo ver weg woont, want anders kan ik je hulp inroepen als ik kwijt ben.
    Groetjes uit een koud Waddinxveen

    BeantwoordenVerwijderen