De Cursus 11

WIE ZOEKT, DIE VINDT

In 'De Cursus 10' vertelde ik dat ik terug zou komen op het feit dat ik tegenwoordig in plaats van één voorwerp te zoeken er nu drie moet zien te vinden.
Het gaat me aardig af. Leuk is het dat ik soms zelf mag kiezen welke voorwerpen verstopt zullen worden.
Dat gaat zo. De begeleidster legt vier of vijf voorwerpen op een rij. Ik snuffel er aan of neem ze in mijn bek. De drie voorwerpen waarbij ik duidelijk aangeef dat ze mijn belangstelling hebben gewekt worden dan verstopt.



Kiezen

 

De 'muis' vind ik altijd leuk om op te sporen. Van te voren ruik ik aan de voorwerpen die verstopt worden zodat ik weet  waar ik naar op zoek moet. 

Eerlijkheidshalve moet ik melden dat ik de drie voorwerpen wel altijd vind maar niet allemaal terugbreng. Soms neem ik ze een stukje mee om ze vervolgens te laten vallen maar eentje er van lever ik keurig in bij de meneer of mevrouw.
Tot! Vorige keer! Ik had besloten weer een stukje over speuren op mijn blog te zetten en dacht 'ik zal eens even een sterk staaltje laten zien'.
Ik koos drie voorwerpen om te verstoppen. Waaronder de door mij niet gewaarderde plastic sleutelbos; net als de meeste honden vind ik het geen prettig gevoel die in mijn bek te hebben.
De plastic sleutelbos is een voorloper van de mensen sleutelbos waaraan de sleutels hangen waarmee ze deuren open doen.
De boel werd verstopt. Ik vond de drie voorwerpen, verzamelde ze en legde ze bij elkaar. Toen bracht ik 'de muis' terug naar de meneer en de begeleidster. Vervolgens haalde ik, met een plaspauze tussendoor, de andere twee voorwerpen op en bracht ze ook terug.
De begeleidster was enthousiast. Dit was zelf nadenken, legde ze uit. Zonder enige opdracht had ik begrepen dat het gewaardeerd zou worden als ik alle drie de voorwerpen terugbracht.
Dit 'zelf denken' kost grote concentratie en dat is op mijn leeftijd nogal moeilijk. Maar ja, ik moest wat te vertellen hebben op het blog natuurlijk!

zoekende

gevonden!

Als ik mensentaal kon spreken had ik het wel uit kunnen leggen maar aangezien dat niet het geval is, was het de begeleidster die antwoord gaf op een vraag van de mevrouw. De mevrouw vroeg wat de moeilijkste en makkelijkste weersomstandigheden waren om in te speuren.

Speuren als het lang droog warm weer is geweest is moeilijk. Bij sneeuw eveneens. Harde wind ook. De beste conditie om in te speuren is als de grond enigszins vochtig is. Zoals in de herfst. Ik wed dat zelfs mensen dan heel veel geuren ruiken als ze door het bos lopen.

Speuren doe ik op de cursus maar ook zo op z'n tijd spontaan in mijn dagelijks leven. Soms vang ik een geurspoor wat grote interesse in mij opwekt. Zoals laatst toen ik met de meneer in de buurt van de hei aan het wandelen was. Iets prikkelde mijn neus. De meneer zag dat ik mijn neus in de speurstand zette (mijn blik richt zich dan naar binnen en er zwellen aders op over mijn snuit) en liet me begaan. Hij volgde me door het bos tot we onderstaande aantroffen.

We troffen het kinderhandschoentje aan zoals het hier op de foto staat, hangend aan een tak.
Tja, kinderen vind ik nou eenmaal leuk! Dus mocht iemand zijn handschoen kwijt zijn... ik breng je er graag naar toe!