Geluiden 3

LUID MAAR NIET ALTIJD DUIDELIJK

Ik ben een hond met oog en oor voor detail. Dat valt me altijd op als ik samen wandel met mijn vriend Quinzi. We hebben het er eigenlijk nooit over Quinzi en ik; maar ik zie, hoor en ruik een heleboel. Dat doet hij mogelijk ook ook maar hem vallen de dingen minder op lijkt het wel, of hij stoort zich er minder aan. Ik weet het niet.

de meneer, Quinzi en ik

Opeens zie ik in een veld een paaltje staan. Dat paaltje valt me van verre al op want het hoort er niet te staan. En dus moet het onderzocht worden of ik blaf er tegen. Staat dat paaltje er de volgende keer nog dan is het gewoon geworden. En zo gaat het met duizend en één dingen.

Zoals bekend ben ik gevoelig voor geluid. Wat niet zeggen dat ik bang ben voor veel geluiden, zo is het niet. Maar ik reageer er sterk op, alert. Het is de meneer en mevrouw opgevallen dat als ik kan herleiden waar het geluid vandaan komt het oké voor me is. Ik moet het geluid kunnen plaatsen en wil daarom graag zien waardoor het geluid gemaakt wordt. Bijvoorbeeld: ik ben in de huiskamer. Ik zie een boot aanleggen. Die boot ligt er normaal niet maar dat is in orde tot ik vreemde geluiden hoor. Ik sla aan. En blijf blaffen. Want wat is dit? En dan laten ze me naar buiten. Ik kijk over de muur, bezie wat er gaande is en alles is weer oké.

Ik ben niet bang voor de geluiden van vliegtuigen, speedboten, treinen, brommers, auto's, straaljagers, luchtballonnen, stofzuigers etc. maar ik heb één grote angst 'bouwverkeer'. Ik haat het geluid dat ze maken: de vrachtwagens, de tractoren e.d.. Het sissende geluid van het remsysteem, de grote wielen, hoe ze op me af komen rijden. Soms vragen er mensen aan de meneer of mevrouw hoe het nu gaat met mijn angst voor vrachtverkeer. En dan zeggen ze: "Dan weer zus en dan weer zo." En dat klopt eigenlijk wel. De ene dag kan ik er beter tegen dan de andere dag. Soms loop ik op een stilstaande vrachtwagen af en plas er tegenaan, een andere keer wil ik er niet bij in de buurt komen.

Soms word ik plotseling 'overvallen' door een vrachtwagen, ik ben dan bijvoorbeeld druk aan het snuffelen, en dan kan ik er goed tegen maar op een ander moment als ik zo'n gevaarte aan zie en hoor komen dan slaat de angst toe.
Ik begin niet te bibberen en ik doe ook mijn staart niet tussen mijn poten. Hoe mijn angst zich dan uit? Ik verstar en ben niet meer vooruit te branden. Of ik ga als een gek staan gapen, mijn kop wegdraaien, gedraag me onrustig. Of ik smeer hem de andere kant op, weg van het gevaar.
Omdat de mevrouw al door had toen ik nog een pup was dat daar mijn angst lag is ze met met me gaan oefenen langs de grote weg. Dat had ze gelezen dat je dat moest doen. Dan zou ik er aan wennen. Mooi niet! Niet bij mij. Mijn angst werd steeds groter.

Zo 's ochtends vroeg de vuilniswagen; ik heb het er niet op. De vuilniswagen vind ik het engst van alles. Tegenwoordig vlieg ik niet meer naar binnen als de vuilnis op wordt gehaald en soms op mijn goede dagen zit ik halverwege de tuin te kijken.

Met de kennis die de meneer en mevrouw nu hebben zouden ze me van de vrachtwagens weggehouden hebben en me langzaam hebben laten wennen. Eerst vanuit de verte kijken en dan langzaamaan wat dichterbij etc. Wat ze ook niet wisten was dat als je je hond voortsleurt langs iets wat hij/zij eng vindt de kans bestaat dat de angst zich uitbreidt. Bijvoorbeeld: stel ik word langs een vrachtwagen getrokken (dat doen ze gelukkig niet maar stel...) en ben doodsbang. Als er op dat moment een fietser rijdt over een los putdeksel kan ik vanaf dat moment ook bang worden voor putdeksels. Dat komt omdat wij honden associëren. De angst voor de vrachtwagen wordt dan gekoppeld aan het geluid dat het losliggende putdeksel maakte. En vanaf dat moment zouden naast vrachtwagens ook putdeksels tot mijn angst behoren.

 

Bij mij werkt het zo. Is er een vrachtwagen dan is die er en ben ik er al dan niet bang of minder bang voor. Is de vrachtwagen er niet dan is hij er niet. Waarmee ik wil zeggen dat niet de plek van belang voor me is. Het is het gevaarte zelf. Van de week schrok ik me kapot van de vrachtwagen van de Gemeente. De mevrouw en ik hadden hem niet aan horen komen en hoewel hij op zo'n twintig meter van me vandaan de hoek om kwam maakte ik dat ik de andere kant op schoot. 's Middags liep ik heel rustig langs de plek waar ik 's morgens zo geschrokken was van de vrachtwagen.

Ik ben wel vooruit gegaan. Soms ga ik de grote weg over. Achter de grote weg ligt het bos. We doen dit niet vaak. We doen dit op een rustig tijdstip en ik aangeef dat ik het op dat moment wel durf'; de meneer en mevrouw letten dan erg goed op de signalen die ik geef. We staan op afstand van de grote weg tot we over kunnen steken op een punt waar we niet lang langs de weg hoeven te lopen zodat als we overgestoken zijn we meteen van de grote weg vandaan kunnen lopen.


We zoeken de vrachtwagens etc. niet op maar soms kom je er toch onverwachts één tegen op een plek waar je het niet verwacht.
De meneer en mevrouw blokken soms de vrachtwagens voor me. Ze gaan dan tussen de vrachtwagen en mij staan. Ik voel me veiliger dan.
Mijn vriend Quinzi helpt me ook. Met een andere hond die niet bang is voor vrachtverkeer erbij vind ik het minder eng.




 

Dit was een jaar geleden ondenkbaar: dat ik zo dicht bij een rijdende tractor zou durven komen
al wil dat niet zeggen dat ik het op een ander moment ook gedurfd zou hebben.

Er is de meneer en mevrouw verteld dat het van belang is dat ze mijn angst serieus nemen. Dat ze er rekening mee houden. Dat ze me niet dwingen. De relatie tussen de hond en de eigenaar wordt daardoor hechter. Door de hechtere band voelt de hond zich veiliger en dat zorgt er voor dat de hond beter om kan gaan met zijn/haar angst. Bij mij heeft deze aanpak gewerkt. Ik zal nooit een held worden op het gebied van vrachtverkeer maar we staan er allemaal 'losser' in. Het hoort bij mij en ze hebben me er niet minder lief om.
Naast veiligheid/vertrouwen bieden is een belangrijke factor: TIJD. Tijd om volwassen te worden, tijd om de wereld om me heen beter te leren begrijpen. Tijd krijgen om uit te groeien tot een stabiele hond.

Laatst hoorde ik mijn mensenvriendinnetje Noa van zeven jaar oud tegen de mevrouw zeggen: 'Ik vind het helemaal niet raar hoor, dat Bjork bang is voor vrachtauto's. Iedereen is toch bang voor iets.'
Ik sluit me bij Noa aan. Het zijn wijze woorden die ze sprak!