De Cursus 3

ONTMOETINGEN EN SPEUREN

Begin maart had ik mijn derde ontmoeting met de begeleidster en de Wijze Hond. Verder waren de meneer, de mevrouw en ik aanwezig.
Toen we het bos ingingen en ik losliep ontmoette ik een man met drie loslopende grote honden. Ik rende op de honden af en stopte op gepaste afstand, zo doen wij honden dat. In hondentaal spraken de honden en ik met elkaar, het resultaat was dat één van de drie honden en ik elkaar besnuffelden waarna we allemaal onze weg vervolgden. Een ontmoeting in harmonie.

Dat het ook anders kan bleek toen we na het speuren het bos uitkwamen. Er kwam iemand aan met twee aangelijnde honden, de Wijze Hond en ik waren ook aangelijnd. En uit de verte kwam, zo dachten wij in eerste instantie, een loslopende enthousiaste zwarte labrador op ons afgevlogen.
Dichterbij gekomen zagen we dat de hond een muilkorf en een slipketting met pinnen droeg. Hij stortte zich tussen ons in en de begeleidster werd heel boos op de mevrouw van de Grote Zwarte Hond (daar had ze later weer spijt van, want het helpt toch niet). Ik vond het ook zielig voor de Grote Zwarte Hond. Ik zou willen dat hij onder begeleiding weer zou leren hoe leuk het kan zijn andere honden te ontmoeten. Het lijkt me vreselijk als je bek wordt dichtgesnoerd en je een wurgband met pinnen om je nek krijgt. Dan wordt je vanzelf steeds bozer denk ik. Natuurlijk was ik behoorlijk bang voor de Grote Zwarte Hond.
Het schijnt een ongeschreven wet te zijn dat als jouw hond losloopt en je krijgt een aangelijnde hond in het vizier je jouw hond bij je roept en als dat nodig is vastneemt. Dit omdat anders de verhoudingen verstoord worden tussen een aangelijnde en loslopende hond. Wij kunnen onze taal dan niet goed spreken. Er ontstaat miscommunicatie. De begeleidster is een mens met een missie. Zij komt altijd voor ons honden op!

Goed. Het ging om het speuren (dat ik om de week doe) en om de ontmoeting met de Wijze Hond.

Iedere keer als de Wijze Hond een lekker geurtje rook, was ik er als de kippen bij!

Net als de andere keren speelden de Wijze Hond en ik met elkaar om daarnaast ook ieder zijn eigen weg te gaan.

Tussen het wandelen en spelen door heb ik zes keer gespeurd. Drie keer moest ik iets dat verloren was terugvinden en de andere drie keer moest ik de begeleidster zoeken. Ik leer dus, nu nog in het klein, een spoor te vinden dat achter me ligt en een spoor te volgen dat voor me ligt.
Spoor ik nu nog een speelgoed rat op, in de toekomst zullen dat ook voorwerpen zijn als sleutels, mobieltje, portemonnee etc. Handig als de meneer en mevrouw vergeetachtig worden!

De te vinden speelgoed rat

De gevonden speelgoed rat

Het zoeken en vinden van een persoon heet mantrailing. Nu gaat het alleen nog over kleine afstanden. Als de begeleidster zich verstopt had, gaf ze via de portofoon door aan de meneer dat ik kon beginnen met zoeken. De mevrouw liet me aan een voorwerp van de begeleidster ruiken en toen mocht ik de Wijze Hond en de begeleidster gaan zoeken.

Deze keer moest ik de begeleidster zoeken op de geur van haar sleutels, dat vond ik een stuk moeilijker dan vorige keer toen ik haar handschoen om aan te ruiken kreeg. Vond ik haar toen in één keer, nu moest ze me helpen door zachtjes te fluiten want ik liep haar voorbij. Ik had haar spoor wel geroken maar raakte het kwijt doordat ik afgeleid werd door een andere geur. Wat de mevrouw opviel was dat ik toen terugging naar de plek vanwaaruit ik begon met het spoor te volgen en het vanuit daar opnieuw probeerde.

De mevrouw begrijpt nu dat ik met speuren een tuigje om moet. Ze wist niet hoeveel kracht ik in me heb als het gaat om het volgen van een spoor. Ze heeft een paar dagen pijn aan haar schouder gehad, wat natuurlijk niet mijn bedoeling was. Maar ja, instinct...

De mevrouw wordt bijna door me omvergetrokken...

De mevrouw is erg eerlijk. Ze vond tuigjes een modeverschijnsel. De meneer stond daar wat anders in. 'Als iemand me met goede argumenten kan overtuigen dan ga ik er voor'. Nu is de meneer een aantal weekenden geleden naar een seminar geweest over pups en jonge honden, gewoon uit belangstelling. Daar heeft hij gezien wat trekken aan de lijn voor lichamelijk letsel toe kan brengen. Dus kwam hij thuis met een tuigje. De mevrouw was sceptisch. Ze deden me het tuigje om en gingen met me wandelen. Het was een wereld van van verschil. Ik trok nog wel, maar anders. Ik voelde me vrijer. Het viel ze op dat ik niet meer zo nodig naar alle mensen en honden toe wilde rennen. Of het bij alle honden zo'n groot verschil maakt als bij mij weten we natuurlijk niet maar de mevrouw was
over 'tuig' d...! Als ik later groot ben en netjes naast ze loop kan afhankelijk van de wandeling gekozen worden voor of een halsband of een tuigje. Het staat je best stoer Bjork, vond de mevrouw.

Ik vind het geweldig dat speuren. Ik ben in mijn element. Ik ben volledig hond als ik daarmee bezig ben. En daarna.... uren en uren slapen en nog eens slapen!

Komende week gaan we weer!!!!!