zondag 4 maart 2012

Geluiden 2

Om maar met de deur in huis te vallen, ik heb een rotweek achter de rug. Of eigenlijk is het al 1,5 week gaande. De overburen hebben het in hun hoofd gehaald de tuin te veranderen. Goed voor de economie, maar ik kwam daardoor in een crisis terecht. Ik kan niet tegen bepaalde geluiden en dit veranderen van de tuin ging met een ongelooflijke herrie gepaard. Er waren graafmachines, trilmachines, stenen slijp machines en weet ik veel wat. Het was een hel. Voor mij dan want ik zag honden die er gewoon op hun gemak langs liepen. Ik niet. Ik zat te trillen en was in paniek. Ik durfde de tuin niet meer in. Wandelen gingen we als de boel even stil lag.
Ik heb de meneer en mevrouw horen praten over homeopatische pillen. Deze zijn sinds een tijd zo dat ze je kalmeren en het geluid dempen (dat was vroeger niet het geval, het geluid kwam dan juist nog sterker binnen). Toch besloten ze daarmee te wachten om te kijken hoe ik me gedroeg. Feit was dat als het lawaai weg was en de werkmensen verdwenen, ik gewoon weer in de tuin rond dartelde. En dat vonden ze een goed teken.

mijn vriend Tristan

Was het alleen maar ellende deze week? Nee, die herrie heeft me ook leuke momenten opgeleverd.
Wanneer het mogelijk was hebben de meneer en de mevrouw me uit de herrie gehaald en dingen geregeld om mijn zinnen te verzetten. Ik heb gewandeld met mijn vriend Tristan. Als ik hem zie dan draait mijn staart zo snel in het rond dat ze bang zijn dat hij er af vliegt.
Mijn vriendinnen Balou en Ollie zijn op bezoek geweest en we hebben heerlijk gespeeld.
Ik ben vroeg in de ochtend op de hei geweest, voor de eerste keer. Het was er prachtig. Er was geen hond, behalve ik dan. Er schijnt een kudde oerossen (zo heten ze niet echt maar de mevrouw noemt ze zo, het zijn hele grote koeien met heel veel haar) rond te lopen en daar is de mevrouw niet bepaald een fan van. Aan hun uitwerpselen te zien moeten het grote beesten zijn! Maar we zijn ze niet tegengekomen.




Ook ben ik weer eens op de boot geweest. Daar vind ik het fijn. Het ijs is verdwenen.
Ze hebben nog nooit de motor gestart als ik op de boot ben, gezien mijn angst voor bepaalde geluiden. Ze zeggen dat ze dat langzaam aan gaan doen. We hebben de tijd.
Op mijn blog kunnen we zien met wat voor zoekwoorden men er terecht komt. Geloof het of niet, vorige week was een zoekwoord: 'Tollers angst voor lawaai'. Ik ben de enige dus niet.
Toen de mevrouw en ik 's avonds gingen wandelen kwamen er straaljagers over. De mevrouw dacht dat ik ineen zou krimpen van angst. Niet dus. Dat deed me niks!
Gister was ik stoer en heb ik een tijdje in de tuin staan luisteren naar het stenen slijpen. Tot het me teveel werd. De mevrouw was ongelooflijk trots op me! Of het kwam omdat ik moe ben of omdat de geluiden op een bepaalde manier beginnen te wennen, gister viel ik ondanks het lawaai gewoon 's ochtends in slaap. En daar waren we alle drie blij mee. Wie weet groei ik er wel overheen als ik wat ouder ben...


mijn linkeroog lijkt hier ontstoken, dat is niet het geval. komt door de foto



Ooit heeft de mevrouw ergens het volgende gelezen:
"Angst is niet het tegenovergestelde van moed.
 Het is een voorwaarde voor moed."

En zo is het maar net. Ik ben Bjork, de dappere!

4 opmerkingen:

  1. Arme Bjork, ik hoop dat de buren snel klaar zijn met hun verbouwing. Maar het lijkt er wel op dat je langzaam aan de geluiden gaat wennen. En maar vaak op uit gaan met je vrouwtje, dat helpt.
    Groetjes Enzo

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag moedige broer van me,
    Wat is het mooi daar op de heide bij jullie. Gelukkig zijn er nog wat plekjes waar je rust kan vinden. Ik weet niet hoe ik op zoveel lawaai zou reageren. Ik ben al wel een keer wegenwerken tegengekomen toen we gingen wandelen. Ze waren toen het asfalt aan het slijpen en water aan het oppompen omdat ze nieuwe rioleringen gingen leggen. Het was een grote strijd: de angst voor het lawaai versus mijn nieuwsgierigheid. Gelukkig is mijn nieuwsgierigheid meestal net iets groter dan mijn angst.
    Ik vind het dus heel dapper van je dat je in de tuin het staan luisteren naar het lawaai. Je bent dus blijkbaar net zo nieuwsgierig als ik.
    Ik wens je nog veel moed toe de komende dagen. En geniet van de stille momenten!
    Dikke knuffel van je zusje, Tika.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. lieve Tika, dank voor je bemoedigende woorden!Ik ben net als jij reuze nieuwsgierig en dat is maar goed. Een jonge hond die niet meer nieuwsgierig is, daar is echt iets mis mee.
    Tja,ik weet het niet dat lawaai. Ik heb het niet bij alles. Op de cursus zeggen ze vaak dat ik een zelfverzekerde hond ben, maar ja, daar hebben ze me niet gezien zoals deze week.Hoe dan ook, je kunt niet alleen maar zelfverzekerd zijn zullen we maar zeggen. En bovendien zijn er dingen die ik weer durf en een ander niet. Dag zusje, ferme knuffel van je broer Bjork

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Sisi en Annemiek5 maart 2012 om 23:38

    Dag Bjork, je hebt een zware week achter de rug ! Ik zal eens aan mijn buren gaan vragen of ze tijdens een nestperiode hier hun huis of tuin willen gaan verbouwen ;-) Dan kunnen wij de pups hierop socialiseren ! Maar ja dan moeten ze wel regelmatig gaan verbouwen, dat zullen ze vast niet gaan doen ....
    Maar ik denk dat je hier wel doorheen komt hoor, je bent niet voor niets de stoere Bjork ;-)
    Dikke knuf voor Bjork en groetjes voor de meneer en mevrouw !

    BeantwoordenVerwijderen