De Cursus 5

De 'Gewone' Cursus

Naast 'speurder in opleiding', mijn hobby zal ik maar zeggen, volg ik ook nog steeds de 'gewone' cursus.
Van het oorspronkelijke groepje waar ik eind september vorig jaar in terecht kwam zijn alleen Mats  en ik nog over. De rest is 'verdwenen', met de noorderzon vertrokken... Maar gelukkig is Mats er nog steeds bij want dat is mijn vriend op de cursus.

Mats geniet van de zon

De plaatsen zijn opgevuld door Ben en Binkie en een Ierse Setter van wie ik de naam even niet meer weet. De laatste is geblesseerd en heb ik al een tijdje niet meer gezien. Ik hoop dat het beter met hem gaat.

Links Binkie, rechts Bjork

Ben

Verschillend in grootte, overeenkomstig in vachtkleur

Bij de meeste cursussen is het zo dat je op een gegeven moment naar een volgende groep gaat. Denk niet dat ik dom ben, mijn best niet doe, want dat is niet het geval! Hier werkt het wat anders. Wij blijven in principe met hetzelfde clubje bij elkaar.
Of dat niet saai wordt...? Nee, want van Mats en mij, wij zijn nu de 'oudsten', wordt verwacht dat wij oefeningen langer kunnen of ingewikkeldere oefeningen aankunnen. De oefening wordt dus aangepast aan je leeftijd en of de oefening je ligt.
Mats en ik moeten ons langer concentreren, langer 'blijf' kunnen etc.

Elke keer als we op de cursus staan denken de meneer, de mevrouw en ik hetzelfde: we moeten weer netjes lopen aan de lijn. Wij zijn daar niet zo goed in. Dat komt deels door de meneer en de mevrouw die dat vergeten te oefenen, wij zijn onderweg tijdens het wandelen bezig met andere dingen, wat er zoal te zien valt en zo. Bovendien zijn er ook hele stukken dat ik niet trek. En deels komt het door mij, omdat ik zo nieuwsgierig ben en dan weer naar voor loop en dan weer opzij en dan weer naar achter. Elke keer na de les nemen we ons weer voor goed te gaan oefenenen...
In concentratie oefeningen ben ik wel goed. En luisteren doe ik ook. Eigenlijk geloof ik dat de meneer en de mevrouw de belangrijkste oefening 'kom' (sommige zeggen 'hier') vinden. Of ik ga zitten of liggen maakt ze niet zo veel uit, alleen wel met mijn tuigje aandoen.

Voor de lol hebben de meneer en de mevrouw mij bij het leren van de oefeningen ook gebarentaal geleerd. Toen ze me het woord 'zit' leerden maakten ze daar een bepaald gebaar bij. Dat leerde ik ook bij 'af' en 'kom' en ze hebben me ook een gebaar geleerd bij 'bal'. Vorige keer hebben we het op de cursus laten zien. In plaats van 'af' te zeggen deden ze het gebaar, dus ging ik braaf liggen. Eveneens riep de meneer niet 'kom' maar maakte het gebaar voor 'kom'. De meneer staat daar dan als een soort reus (hij is nogal groot) met een gestrekte arm naar links en gebalde vuist en als ik dat zie, ja dan kom ik naar hem toe.
Zo gaat dat bij ons. We hebben er ook wel lol in als er bezoek is en de meneer of mevrouw het gebaar voor 'af' maakt en ik dan ga liggen. Iedereen denkt dat ik uit mezelf ben ga liggen maar dat is lang niet altijd het geval! Dan hebben we een 'onderonsje' zou je kunnen zeggen.
Er is ook een gebaar voor 'klaar'. Dat wordt gebruikt als we stoppen met een spelletje doen bijvoorbeeld. Ze zetten het ook wel eens in als ik zit te klieren maar meestal zie ik het dan niet!!!

Wat de mevrouw erg goed vind aan deze cursus is dat het er zeer hondvriendlijk aan toe gaat en dat ik leer wachten. Omdat wij de oefeningen meestal om de beurt moeten doen duurt het soms een tijdje voor je iets mag doen. En dan moet je wachten... en wachten.... En dat, zegt de mevrouw, is in het dagelijks leven ook zo. Dus als er thuis gezegd wordt 'even wachten' dan weet ik wat dat betekent. Ook al heb ik bijvoorbeeld mijn tuigje om omdat we gaan wandelen en er dan net iemand opbelt dan zegt ze 'even wachten' en dat doe ik dan. En dat, vindt de mevrouw, is mooi meegenomen!

Wachten op mijn beurt

De mevrouw vind het geweldig dat ik de ja/nee oefening zo goed beheers. Mogelijk, zei ze me, dat alle honden dat kunnen maar dat interesseert me niet. Het feit dat jij dat zo goed doet vind ik fantastisch.
De mevrouw had de oefening eerst verkeerd begrepen. Ze had me geleerd dat als ze iets lekkers door de keuken heen gooide ik het niet mocht pakken voor ze 'ja' zei. Vaak zat ik dichterbij het lekkers dan zij en toch pakte ik het niet. Toen bleek dat ze het fout had gedaan, heeft ze me het goed aangeleerd. Ze legt dat wat ik het aller aller lekkerst vind, en dat is kaas of appel en de laatste tijd ook wel zalmsnoepjes, tussen mijn poten op de grond. Ze zegt dan 'nee' en gaat een stuk van me af staan. Pas als ze 'ja' zegt mag ik het pakken. En ik wacht geduldig tot het zover is.
Ik weet toch wel dat ik het uiteindelijk krijg en het is zo leuk haar een ontzettend plezier te doen...
Al loopt het water me soms wel uit de bek!
Ik weet dus wat 'ja' en 'nee' is. Al is het niet zo dat ik 'nee' altijd begrijp in een andere context dan bij deze oefening!

En zoals altijd, om de zinnen te verzetten, wordt de les afgesloten met een speurspelletje.

Naast honden hebben vele dieren mijn belangstelling, soms om achterna te rennen en soms omdat ik het leuk vind naar ze te kijken. Zoals deze op de foto hieronder. Ze sissen altijd naar me en toch blijven ze me fascineren.